Πιάνεις στημόνι πιάνεις φάδι

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Το ποιηματάκι αρέσει σε εμένα, να είστε όλοι καλά.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μικρή καρδιά μου δε βαστώ
το φως του Αποσπερίτη,
στα χέρια μου να μην κρατώ
της θλίψης μου τη σκήτη.

Εμπόροι βγήκαν στις κορφές
πουλήσαν τα θυμάρια μου
τις παιδικές μου τις μορφές
που είχα προσκυνητάρια μου.

Μικρή καρδιά μου δεν μπορώ
γκρίζα να λεν τη γαλανή μου,
αφήνω αράδες στο σταυρό
καρφί, κοντάρι, η γη μου.

Κόβω ένα κλαδί ελιάς
ψηλά, πάνω στο κοτρώνι,
ένα κλαδί τρανή μυρτιάς
για το Κολοκοτρώνη.

Κι` όλο γυρνώ κι` όλο γυρνώ
κει στην Αρχαία Μεσσήνη,
πατώ το χώμα κι` αγρυπνώ
το παιδικό μου κομποσκοίνι.

Μαζεύω ένα μικρό χαλίκι
στην ακριβή μου τη πλανεύτρα
όλο ουρλιάζουν γύρω λύκοι
και σκουριασμένη η φαρέτρα.

Μαζεύω στάχια του αλωνάρη
κι` οι μύλοι έχουνε σιγήσει
χλωμό ετούτο το φεγγάρι
τ` αμπέλια μας, ποιος θα τρυγήσει.

Μικρή καρδιά μου αιμοραγείς
πιάνεις στημόνι πιάνεις φάδι,
ζητάς τα τέκνα της οργής
ν αφήσουν το σημάδι.

Σημάδι, νήμα να πιαστείς
μια ελπίδα να τρυγήσεις,
στο γέρμα σου της διαδρομής
ροδιά μου, μη λυγίσεις.

Μην τον εδώσεις τον ανθό
σε βάρβαρων μαχαίρια,
αυτοί σταυρώσαν το Χριστό
έχουν αίμα στα χέρια.

22-6-2022
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-06-2022