Γυμνή Αλήθεια

Δημιουργός: Angelic, Βίκυ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Εγώ σ’ αγάπησα γιατί είσαι εσύ
Χρώμα της Δύσης μα και της Ανατολής μαζί
Και όσα μαζί σου ζω κάθε στιγμή
Από την αρχή αυτά βαφτίζω εγώ ζωή

Αυτή είναι μάτια μου και η γυμνή αλήθεια
Που προσπαθώ να κρύψω κι από εμένα την ίδια
Μα ακόμα και αν μου τάξουν τα τριάκοντα αργύρια
Τίποτα δε μου λένε τα δικά τους πλέον παραμύθια

Όσο και αν είναι λίγος ο καιρός κοντά σου
Όσο και αν θες και τα μονά και τα ζυγά δικά σου
Για μένα αυτή είναι η ομορφιά σου
Η τέλεια διαφορετικότητά σου

Μάθε πως σα θωρώ τα μάτια σου στο φως και στο σκοτάδι
Το ανοιγοκλείσιμο τους μοιάζει χάδι
Και όταν το σούρουπο δίνει τη θέση του στο βράδυ
Εκεί είναι που αρχίζει άνισα μια πάλη

Και μοιάζει τ’ όνειρο του ύπνου ζάλη
Από του υγρού φιλιού σου το σημάδι
Που όσες φορές το γεύομαι το λαχταρώ και θέλω πάλι
Σαν σε γουλιά καφέ από το ίδιο το φλυτζάνι

Εγώ σ’ αγάπησα μέσα από ένα σου φιλί
Και του κορμιού σου λάτρεψα την πιο απόκρυφη πτυχή
Και απόλαυσα την κάθε μας στιγμή
Δίχως να ξέρω αν με ρωτήσεις το γιατί

Αυτή είναι μάτια μου και η γυμνή αλήθεια
Που προσπαθώ να κρύψω κι από εμένα την ίδια
Μα ακόμα και αν μου τάξουν τα τριάκοντα αργύρια
Τίποτα δε μου λένε τα δικά τους πλέον παραμύθια

Ας μ’ άφηνες να κλέψω τις στιγμές μας
Εκείνες που ούτε εσύ, ούτε εγώ θα μετανιώναμε ποτέ μας
Να τις εναποθέσω μια για πάντα στις ψυχές μας
Με αγκαλιές ν’ ανάσταινα τις δυο καρδιές μας

Δύσκολο θα μου πεις είναι το πείραμα που θέλω
Και εγώ θα πω· παιχνίδι για να παίζω δεν σε βλέπω
Είσαι εκείνος που μαζί του εγώ μπορώ να δραπετεύω
Από όσα δε μου πρέπει να αντέχω

Τουλάχιστον πες μου με το βλέμμα σου ένα ψέμα
Πρωί και βράδυ συνεχώς, νύχτα και μέρα
Όπως κυλάει ασταμάτητα στις φλέβες μου το αίμα
Βρέξε τα χείλη σου ποτό, πες το και ξέχνα

Εγώ σ’ αγάπησα με τη ψυχή
Διώχνοντας από μέσα της το χρώμα της το γκρι
Μ’ αυτό που ήταν βαμμένη πριν φανείς
Και δεν κατάφερε να αλλάξει άλλος κανείς

Αυτή είναι μάτια μου και η γυμνή αλήθεια
Που προσπαθώ να κρύψω κι από εμένα την ίδια
Μα ακόμα και αν μου τάξουν τα τριάκοντα αργύρια
Τίποτα δε μου λένε τα δικά τους πλέον παραμύθια

Και ωσότου από καρδιάς τύχει και εσύ να μ’ αγαπάς
Και ξέρεις που να γείρεις και προς τα που να πας
Που περισσεύεις, που αληθινά χωράς
Μακάρι να μην είναι αργά για μας

Ως τότε όμως θα σου πω μια ιστορία
Μιας λέξης που μας 'μάθαν στα σχολεία
Μιας λέξης που διαβάσαμε ίσως στα ίδια τα βιβλία
Για άλλη δε μιλώ παρά για την ανυπομονησία

Που κρύβει μέσα της την πιο μεγάλη προσδοκία
Και πιο βαθιά της την τρελή επιθυμία
Και σαν την νιώσεις είναι εκεί που βάζεις στη ζωή σου την τελεία
Μιας και υπάρχει αυτό που λέγεται χημεία

Εγώ σ’ αγάπησα δίχως μια στάλα λογική
Δεν έχω ανάγκη άλλον για να μου το πει
Πριν καταλάβω αν είναι λίγο όμως ή πολύ
Εσύ είχες κάνει την αρχή

Αυτή είναι μάτια μου και η γυμνή αλήθεια
Που προσπαθώ να κρύψω κι από εμένα την ίδια
Μα ακόμα και αν μου τάξουν τα τριάκοντα αργύρια
Τίποτα δε μου λένε τα δικά τους πλέον παραμύθια

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-07-2022