Δεν μ' ακούει κανείς, που φωνάζω , φωνάζω

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Ευλογημένο το χαρτί φίλοι μου, σας ευχαριστώ όλους.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δεν είναι που δεν θέλησα
να βρω την Άνοιξή στο δείλι.
Δεν είναι που δεν λαχτάρησα
να` χω δικά μου όλα τ` άσπρα άτια.
Είναι που ζήλεψα τα φεγγάρια
και θέλησα να τα φτάσω.
Είναι, που παθιάστηκα από έρωτα,
μεγάλο και κάηκε η ψυχή μου.
Δεν είναι που δεν λαχτάρησα όλα
τα κυκλάμινα του φθινοπώρου και
τα χρυσοκίτρινα φύλλα.
Είναι που πίστεψα στη φιλία και
βαθιά προδόθηκα.
Είναι που ξενυχτώ τα βράδια κι`
ονειρεύομαι πως ταξιδεύω με
την αγάπη μου.
Δεν είναι πως δεν πίστεψα σε θεό
μα άργησε, άργησε πολύ.
Είναι που είμαι δυστυχής γιατί
δεν μπορώ να φύγω με τα πουλιά,
να ξυπνήσω αύριο το πρωί κι` έτσι
απλά να φύγω.
Είναι που ονειρεύομαι σκήτη στη
Καππαδοκία, να κοιτάζω τ` άπειρο.
Δεν είναι που με κουράζουν οι άνθρωποι
με τα πάθη τους, την ψευτιά, την υποκρισία
τη ματαιότητα.
Και δεν μπορώ, δεν μπορώ ν` αντέξω,
εγώ αγαπώ τη θάλασσα, τους φάρους,
τα ξωκλήσια, τις μαργαρίτες την Άνοιξη
τις ανεμώνες τους Χειμώνες.
Αγαπώ όλα του κόσμου τα τσιπουργιάνια,
τα νηστικά! τα πεταμένα!
Και δεν μπορώ, δεν μπορώ να τα ταίσω όλα,
είναι αυτό που με πληγώνει και συννεφιάζει
το βλέμμα μου.
Είναι που είμαι μικρή κι` ασήμαντη,
δεν με ξέρει κανείς
δεν με υπολογίζει κανείς
δεν μ` ακούει κανείς!
Που φωνάζω, φωνάζω
ότι πονάω.

Αδαμοπούλου Γεωργία
22-7-2022

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-07-2022