Μια Λαμπρή δίχως κρίνα

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Από τα σιδηροδρομικά μου ! ΄όποιος δεν βαριέται.......να μου είστε καλά όλοι.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στεγνό το στόμα, στιφά τα χείλη, δεν έβρεξε
θεέ μου φέτος.
Δεν έβρεξε εδώ και χίλια χρόνια, κάηκαν τα
νέα φυντάνια στ αμπέλια.
Γύρανε τα σιτάρια στο τελευταίο ζωής τους
προσκύνημα.
Μια σαύρα ξεπρόβαλε από τις ξερολιθιές
κι` είπε---τι λίβας και φέτος.
Τα σαλιγκάρια δεν βγήκανε σεργιάνι στο
νοτισμένο της γης παραδεισό τους.
Κάηκαν τα σπαρτά μας κι` γη προσμένει
μια βροχή, νέας δημιουργίας.
Φίδια γέμισαν οι αυλές μας, χορεύουν
τρανό το χορό τους, αλλάζοντας ίδια πουκάμισα.
Μήτε ένα κυκλάμινο δεν ξεπρόβαλε να
ντυθεί η γης ένα ροζ φουστάνι.
Οι στέρνες στέγνωσαν, τα ρυάκια στέγνωσαν,
τα ποτάμια κρατούν μια στάλα βροχή
στα φυλλοκάρδια τους.
Να ζήσει ο βάτραχος!! για τον χορό των
βουβαλιών, που δίψασαν κι` έχουν όλα
τον ίδιο φόβο, μη στεγνώσει ο βάλτος.
Μια κουκουβάγια κρόζει στην εκκλησιά
τα βράδια, ένα συρτό πονεμένο σκοπό.
Το χώμα γέμισε βαθιές ξερές,
πληγής, ρυτίδες, στα μάρμαρα έπεσε σκόνη,
σκεπάζει τις ψυχές που δεν λίγησαν.
Τα λιόδεντρα στέρφα κρατούν λίγο καρπό
παρηγοριάς, πεισματικά με δύναμη
για θεούς κι` ανθρώπους.
Μύγες ήρθαν φέτος λεφούσια, σκέπασαν
τα παιδιά μας, τρυγούν τα άδεια βλέμματα.

-----------------------------ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

4-8-2022
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-08-2022