Άναρχα 38.-

Δημιουργός: Ματσικοβίτης, Γιώργος Κύρου

Τέλος συλλογής ΄Αναρχα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ι
Ποτέ δε θέλησα να μάθω τον ορισμό
ούτε ν' ακολουθήσω τους κανόνες
αυτοί που τους γράφουν δεν είναι ποιητές.
Ποίημα είναι λέξεις ,όμορφες λέξεις
που περικλείουν ,ένα συναίσθημα
φαιά ουσία του απαστράπτοντος λόγου.
ΙΙ
Να γνωρίσω τη ζωή ακόμη δε μπόρεσα
μόλις την άγγιζα απομακρυνόταν
στον εναγκαλισμό μαζί της δεν έφτασα
η σχέση μας ανεκπλήρωτος έρωτας
ίσως γι αυτό να είναι ενδιαφέρουσα.
Αλίμονο σ' αυτούς που ζουν συμβατικά .
ΙΙΙ
Αν κατορθώσω να κάνω ορατή
την ουτοπία των αισθήσεων
θα δημιουργήσω κόσμο αλλιώτικο
ευπροσήγορο και φιλάνθρωπο.
Αν ο πόθος γίνεται αγάπη
ο έρωτας είναι ευλογία.
Όταν ο πόθος μείνει πόθος
γίνεται αιτία δεινών.
IV
Ένα γέρικο δέντρο καθόταν αμίλητο
στου δρόμου την έρημη τσιμεντένια άκρη
έρημα τα κλωνάρια του κι ο δρόμος χωρίς διαβάτη
στη ρίζα του ζιζάνια παραφυάδες και σκουπίδια.
Κανένας δεν το πρόσεχε αντίθετα αυτό
πρόσεχε τους περαστικούς από τα νιάτα
μέχρι τα βαθιά γηρατειά τους τους είχε καταχωρημένους
στην άδηλη νοημοσύνη .
V
Αράξαμε στη Λήμνο ένα βράδυ
καθάριος χειμωνιάτικος καιρός,
στ' ανατολικά ολόγιομο το φεγγάρι
ένας ναύτης σε διπλανό σφουγγαράδικο
τραγουδούσε σκοπό νοσταλγικό
ράγισε τις καρδιές μας
κι όταν σταμάτησε κλάψαμε σαν μικρά παιδιά
τότε φάνηκε μια όμορφη σειρήνα στην πλώρη
όμορφη και λάγνα καλώντας το ναύτη
να τραγουδήσει ακόμη ένα σκοπό
αυτή τη φορά ερωτικό .
VI
Τη ζωή μου ασύστολα σπατάλησα
ξεχνούσα πως κάποτε θα πεθάνω
ανεύθυνα την ανάλωνα σε ασημαντότητες
βλέποντας εφήμερα την όψη της ζωής
Αποφάσισα ν' αλλάξω ζωή ,
να προετοιμαστώ κατάλληλα για τη μεγάλη έξοδο
με ευσυνειδησία και μέθοδο χωρίς χάσιμο χρόνου.
VII
Μεσάνυχτα ,τεράστια σκιά
στ' αρχαία τείχη τριγυρνά
στις πέτρινες στοές των κάστρων.
Δεν είναι ο άγιος της πόλης
όπως νομίζουν οι πιστοί.
Την πόλη αυτή ,τη χώρα αυτή
κανένας άγιος να σώσει δε μπορεί.
Βγήκε σεργιάνι το φάντασμα
του ξυλοκόπου Γιάννη Σαμιώτη
το σώμα θάφτηκε στ' όμορφο νησί
κι η σκλαβωμένη του ψυχή
στου κάτεργου τριγυρνά τα τείχη
του άδικου τη λύση για να βρει
γαμπριάτικο κοστούμι ακόμη φορεί
σαν γαμπρός και σαν νεκρός .
VIII
Ένας μεγάλος βάτραχος γυρόφερνε
στου σπιτιού μου την αυλή
κουνούπια γύρευε στου πηγαδιού το άνοιγμα
με τη μακριά του γλώσσα ν' αρπάξει κι έπεσε μέσα.
Η βατραχίνα καλούσε σε βοήθεια
ποιος όμως να βοηθήσει ;
Αναρωτιόταν η καημένη
μην ήθελε ν' αυτοκτονήσει;
Μέρες μετά αντιλήφθηκα
προσπάθησα να βοηθήσω
με ξύλα κουβάδες και σύνεργα
τον βάτραχο να τραβήξω.
Μα η ζωή του άρεσε στο βάθος του πυθμένα
ίσως η μοναξιά να ήταν καλύτερη
από της βατραχίνας τη γκρίνια.
Μέσ' το νερό είχε τροφή αλλά και ησυχία
η βατραχίνα ήθελε κοντά να βρεθεί
νοστάλγησε τον άντρα της ίσως και τη μουρμούρα
την έριξα μονομιάς κι αυτή μέσ' το πηγάδι
κουάξ κουάξ ακούστηκαν ίσως μ' ευχαριστούσε
Και ξαφνικά βραχνή φωνή ακούστηκε
“Σ ευχαριστώ άνθρωπε που έριξες τη βατραχίνα μου
κάτω να με κρατά συντροφιά ,κατά λάθος έπεσα
βάτραχοι αυτόχειρες δεν υπάρχουν”.
IX
Δεν αφήνω τους φόβους
να επηρεάζουν τις πράξεις μου.
Πάντα με στοίχειωνε η ιδέα
ότι όταν θα πεθάνουν οι γονείς μου
δε θα υπάρχει κανείς πάνω στη γη
να προσδίδει νόημα στη δική μου ύπαρξη.
Αισθανόμουν ότι θα είμαι πλοίο
χωρίς αγκυροβόλι.
Τρέχει αδιάκοπα ο χρόνος.
Μια σταθερά της Φυσικής που εμείς ορίσαμε
ή τρέχει η ζωή μας ανάμεσα σ' αυτόν;
Αφήνουμε όλοι τα ίχνη μας
στο πέρασμα της ζωής .
Η μεγαλοσύνη του λόγου δεν έχει φόρμα
μόνο ροή σκέψεων με αξία
χωρίς ομοιοκαταληξία.
X
Εστιάζω το βλέμμα μου στο άπειρο ,
αφήνω συνειδητά το γκρο πλαν της συμφοράς
φευγαλέα οι ταλαντώσεις της όρασης,
εστιάζουν στο βάθος της ευοίωνης προοπτικής.
Εθελοτυφλώ.
Βλέπω λέξεις ευχάριστες στα τύμπανα να ταξιδεύουν
επιστρέφουν χωρίς να ολοκληρωθούν οι προσδοκίες ,
χορεύουν υποκριτικά και άσεμνα
το μακάβριο χορό του Σαίν Σανς .
Οι λέξεις διεισδύουν ένοχα
στο ταραγμένο μου μυαλό κι εξαφανίζονται
στο απόκρυφο λημέρι του ιππόκαμπου.
XI
Ομφαλός του λόγου,
ακίνητος πλανήτης
έτοιμος να εκραγεί
σαν ραγισμένο αυγό,
εκεί επωάζει η ποίηση.
Ο λόγος ,
η δύναμη του ανθρώπου .
Δε θα περιμένω μεταξωτά πρωινά
με χρώματα κόκκινης οπαλίνας,
ούτε ματωμένα φεγγάρια
συνοδεία αλυχών, από τσακάλια,
για να σου γράψω.
Κατασκοπεύω το χρόνο
παρατηρώ την ολέθρια συνέπεια
της φθοράς.
Εξαργύρωσα τα λάθη μου με τύψεις.
Αναζητώ όνειρα με την παρουσία σου,
είμαι τρυγητής καλών ονείρων,
πουθενά δε σε βρίσκω .
Τι κι αν ζω στην κοινωνία
γύρω μου μοναξιά κι αδιαφορία
μαύλισες τα όνειρά μου
πήρες τη χαρά μου.
Όνειρο έγινε η ζωή
όνειρο που εχάθει .
XII
Ανοιξιάτικη βροχή
γεμίζει η γης
με βρεγμένα χνάρια
τα μαύρα μαλλιά σου
άσπρα μαργαριτάρια
XIII
Όνειρο γλυκό η ζωή
όνειρο που θέλουμε να μη τελειώνει
όνειρο καμωμένο με πέτρα την ελπίδα
κι ας είναι πάλι μπροστά μας το αμείλικτο πρωινό.
Όλη τη πεμπτουσία της αληθινής ζωής
τη μεταβαίνουμε στο όνειρο,
μέσα στο όνειρο γεννιέται η ελπίδα.
XIV
Ζω για να ονειρεύομαι,
παιδική συνήθεια αγαπημένη,
δεν είμαι ονειροπόλος
αυτοί ονειρεύονται ξύπνιοι.
Ζω μαζί σου στα όνειρα ,
πως να μην τ' αγαπώ
όταν αγαπώ εσένα;
Με πληγώνει που δε φτάνεις
στο ύψος των ονείρων μου
είσαι σαν πρωταγωνίστρια
που παίζει το ρόλο της χωρίς συναίσθημα.
XV
Όνειρο γλυκό η ζωή θλίβεσαι σαν τελειώνει.
Πλατύ ποτάμι η ζωή μαζί της κυλούν οι θύμησες
καλές κακές,φτάνουν μαζί στο τέλος
στις εκβολές του ποταμού
όπου χάνονται τα όνειρα μαζί με τη ζωή.
XVI
Μισώ το θάνατο γιατί δεν το γνωρίζω
μισώ το θάνατο δεν το φοβάμαι
μισώ τον θάνατο γιατί δεν γνωρίζω
αν μπορώ να ονειρεύομαι .
Μισώ τον ύπνο αλλά τον ανέχομαι
γιατί μου επιτρέπει να έρχεσαι κοντά μου.
XVII
Σαν ξέραμα με πέταξες
στο βάθος μιας τρύπας
σαν εμετό αρπακτικού
στην παγωμένη στέπα
στην άβυσσο μ' έστειλες
στα βάθη των ταρτάρων
κι είμαι χωρίς φτερά.
IIXX
Το κτήνος γεννήθηκε
στις παρυφές
της μεγάλης μαύρης τρύπας
μαζί με τον άνθρωπο
σε βαθιές σκοτεινές σπηλιές.
Ζει ανάμεσά μας,
αναπνέει τον ίδιο αέρα ,
πίνει νερό από την ίδια στέρνα.
Το μέγεθος της μαύρης τρύπας
μας κάνει να αντιληφθούμε
το μέγεθος της ασημαντότητας μας.
Το κτήνος μας περιβάλλει
είναι μέρος του Όλου
όπως εμείς και η φύση
που μας δημιουργεί κίβδηλες
ψευδαισθήσεις μακαριότητας.
Μην αναρριχάστε
στα ύψη της σκιάς μου τις νύχτες
κάνει κρύο στο χείλος
της φυγοκέντρησης
αφήστε τις λέξεις να αναπνεύσουν
υπάρχουν άνθρωποι
που δεν πτοούνται
γνωρίζοντας τη ματαιότητα τους.
Ο λόγος είναι αθάνατος
και η σκιά του κτήνους
όχι αυτοί.
IXX
Οι έγκλειστοι ανακαλύπτουν τρόπους
ν' ανοίξουν πόρτες στην έξοδο του φωτός.
Οι σοφοί γνωρίζουν , το σκοτάδι είναι σωστό
δεν προκαλεί χωρίς προκλήσεις.
Οι σοφοί δε ξέρουν να ζουν με ηδονές
στρέφονται ενάντια στις προκλήσεις.
Οι αδύναμες πράξεις τους καταστρέφουν
τον υπέροχο λόγο τους, στο τέλος,
οι πύρινοι λόγοι τους
πυροδοτούν κεραυνούς στην ανυπαρξία μας.
Και εσύ γυναίκα ,
εκεί στο θλιβερό σου δωμάτιο
καρτερείς και προσεύχεσαι τώρα
με υγρά μάτια στους θεούς σου,
περιμένοντας τη μεγάλη έξοδο.
XX
Κοιμάται στο ξύλινο κρεββάτι της
κάτω από βελούδινη κουβέρτα,
ονειρεύεται την αγάπη που κάποτε είχε
θυμάται το χάδι του
στην καμπύλη του ισχίου της
και το στήθος της
καθώς μετέφερε το τόξο του
στις χορδές της ψυχής της
παίζοντας τον ήχο της ,
μέχρι που το πάθος του εξαντλήθηκε.
Το πορφυρό τριαντάφυλλο είχε ξεθωριάσει.
XXI
Το τραγούδι μου είναι δικό σου,
είμαι μέσα σ' αυτό.
Έλα και κάθισε μαζί μου
να νιώσουμε τον άνεμο.
Δίπλα σου νιώθω περισσότερη ζωή
νιώθω την αναπνοή σου,
τη θέρμη της καρδιάς σου ,που με συγκρατεί.
Στον άνεμο,από εκεί που έρχεται
και όπου πηγαίνει,πηγαίνω,
μέσα σ' αυτόν τον άνεμο,
θα με βλέπεις πάντα.
XXII
Μου είπαν να γράψω
ένα τραγούδι
για κάποιον πονεμένο.
Έψαξα άνθρωπο να βρω
όμως δε βρήκα κανένα
να μοιάζει με μένα.
Διχάστηκε ο νους
όταν σε ξαναβρήκα.
Στο σπίτι ο ένας έμεινε
ο άλλος σ' ακολουθεί .
Πλανήθηκα σε άδειους δρόμους
με συντροφιά το φονικό ποτό
επιλογή μου η εξόντωση
με θάνατο αργό.
Έμεινα χωρίς οράματα,χωρίς πάθη
χωρίς σκοπό .
Τους πόνους μου καταχώρησα
με ευλαβική συνέπεια κι ακόμη
τάξη στη ζωή μου δεν έβαλα.
XXIII
Υπάρχουν αποχαιρετισμοί
που προβλέπουν την αναχώρησή μας,
αποτυχίες που δηλώνουν
την ανικανότητά μας.
Αποκαμωμένοι βλέπουμε
με περιφρόνηση την αδυσώπητη μοίρα.
Γράφουμε με αίμα και ιδρώτα
το βιβλίο των ανεκπλήρωτων ονείρων μας.
Παρακολουθούμε το ηλιοβασίλεμα
στη θλιβερή ζεστή θάλασσα
και βαυκαλιζόμαστε τους ευτυχισμένους
εντυπωσιασμένοι από τις εναλλαγές
των θερμών χρωμάτων της ίριδας.
Η παλίρροια παίρνει στο διάβα της
τα τεχνητά φράγματα,
ενώ η άμμος είναι το βασικό υλικό
των αόριστων ψευδαισθήσεων μας.
Μια φωνή μας καλεί
μέσα από την πυκνή ομίχλη της αβεβαιότητας,
να συνέλθουμε .
Μια ματιά διεισδύει
μέσα από τις ρωγμές της ύπαρξης
και διαλύει τον επίπλαστο κόσμο μας.
Είναι ο Θεός που περπατά γαλήνιος
πάνω στα κύματα της θάλασσας.
ΧXIV
Ο παιχνιδιάρης άνεμος
δε σταμάτησε να μεταφέρει
ήχους με λόγια αγάπης
και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις.
Μεταφέρει στην άλλη πλευρά
ήχους με μηνύματα αγάπης,
που δε στέριωσαν.
Δεν υπάρχει μέλλον για μας,
αν ξανασυναντηθούμε πάλι
ένας από τους δυο πρέπει να χαθεί.
Πόσους χειμώνες,
πόσα καλοκαίρια περίμενα!
Σε περίμενα. Τα άγρια πάθη ξεχείλισαν
για την αγάπη μιας γυναίκας.
Για σένα.
Αυτός σε ποθεί,σε θεωρεί κτήμα του.
Εγώ σ' αγαπώ αληθινά.
Ο πόθος μπορεί να κρατεί πολύ
ξεθυμαίνει με το πέρασμα του χρόνου
η αγάπη ,η αληθινή αγάπη ,
είναι παντοτινή.
Η οργή και η υπεροψία δε χωρούν στην αγάπη.


Θεσσαλονίκη 8 Αυγούστου 2022
Τέλος συλλογής

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-08-2022