1 9 2 2

Δημιουργός: psevdonymo

Το τραγούδι 1922 γράφτηκε πριν αρκετά χρόνια με αφορμή το μνημείο των αλησμόνητων πατρίδων που τοποθετήθηκε στη γειτονιά μου και είναι αφιερωμένο σε κείνους τους τόπους που οι περισσότεροι από εμάς ποτέ μας δεν είδαμε αλλά και ποτέ μας δεν θα ξεχάσουμε...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

1 9 2 2


Δε μπορούν να σβήσουν αυτές οι μνήμες.
Κόβονται τα πόδια μου απ’ τις κνήμες
κι είναι ένας πόνος που με λυγίζει αυτός του νόστου μου.

Είναι η χαμένη μου Ατλαντίδα.
Είναι η χαμένη μου η πατρίδα,
μέσα στο μυαλό μου, μες την καρδιά μου και μες το αίμα μου

R
Έπεσα στα γόνατα να φιλήσω
τ’ Άγιο το χώμα της πριν να κλείσω
τα δυό μου τα μάτια τα δακρυσμένα,
μέσα στους αιώνες μαστιγωμένα,
μέσα από τα χρόνια φθαρμένα,
μέσα απ’ το κρύο τους.



«1922»
Τρέμω απ’ το σύγκρυο των δακρύων
Μέσα απ’ το λυγμό, μ’ αναφιλητό βγαίνει το τραγούδι μου

Γίνεται στον ήλιο δροσοσταλίδα,
βγαίνει με το δάκρυ η νοσταλγία.
Πάντα διαδέχεται την ανάμνηση η ελπίδα.

R
Θλιβερό καμάρι μ’ αξιοπρέπεια.
Μοιρολόι στη Νέα Φιλαδέλφεια,
Μοιρολόι στη Νέα Ιωνία.
Μέσα από την άκρατη αγωνία,
σα κερί αιώνιο η ελπίδα, πάντα καίει...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-09-2006