Μια μνημη του χτες, ένα ταξίδι στο σημερα

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Μια μνημη του χτες, ένα ταξίδι στο σημερα</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Μια μνημη του χτες, ένα ταξίδι στο σημερα</b><p>Δημιουργός: inokrini, <i>Κ.L inokrini--Κατερινα Λιαρου</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Μια μνημη του χτες, ένα ταξίδι στο σημερα.... <br />
<br />
<br />
<br />
Απλωμενοι θερισμενοι σιτοβολωνες και χωράφια, άφησαν τα αγανα του σταριού κ του τριφυλλιού, περιμένοντας τη νέα σπορά.<br />
 Στ'απομειναρια του χόρτου βρίσκουν τροφή τα κοπάδια της γης. <br />
Οι πελαργοί σε αυτα τα μέρη ψάχνουν κι αυτοί για ο, τι θα τους χορτάσει με τα παιδιά τους. Καμαρώνουν στις φωλιές τους ψηλά στους στύλους. <br />
Γύρισα τα μάτια μου στον ουρανό, να πω ευχαριστώ γιαυτό το ξύπνημα της Σοφίας Του.<br />
Μια γη, να θρέφει ανθρώπους και ζώα ασταμάτητα.<br />
 Στην αγκαλιά του ουρανού, αχνοφαινονται, ολολευκα μικρά σχήματα, που φαντάζουν με κοπάδι αρνιων πειθαρχημενο στο βοσκό του να προχωρά και να μη ξεφεύγει της γραμμής του. Έχει βγει ο ήλιος, μα... λες κι έχουν θάμπωσει τα μάτια του ουρανού, και δεν τον αφήνει να κάνει φωτεινά τα μονοπατια<br />
Τα χωριά ένα ένα ξυπνούν για τη ζωη και την καθημερινότητα. Το χτυποκαρδι του παππού αργό, μα ζωντανό, κι η ματιά του θολή στην εικονα<br />
Κάποιες καλαμποκιες, ορθωνουν το ανάστημα τους στα γύρω τους γυμνά χωράφια, μέχρι κι αυτές να παραδοθούν στη φθορά, αφού πρώτα δώσουν τον καρπό τους, χάρισμα από τη μάνα γη. <br />
Όσο προχωράς η φύση αλλάζει  φορέματα και διατρανωνει ότι ζει!<br />
Εκτίμησε την!<br />
Αλλού ξερό ποταμοί σου δείχνουν το στερεμα  της ζωής τους κι αλλού κάποια ποτάμια καμαρώνουν ακόμα που τρέχουν ελεύθερα.<br />
Υγρά άτια, στ'αγκαλιασμα της γης, που ξαποσταινει στα οχτια τους<br />
Κι η σιωπή... Κυρίαρχη στο διάβα, μόνο σκέψεις μιλούν αχόρταγες και διψασμένες.<br />
Τρέχουν τα άτια κι ο παππούς ακόμα, κρατάει γερά τα σχοινιά, κοντρολαροντας το χρόνο, που ακολουθει μαζί μας, πάντα ηγέτης και προκλητικος<br />
Σκόρπια κομμάτια γης αλλού, σπαρμένα με βαμβάκι πρασινιζουν, στο υπόλοιπο ξερό φόρεμα της, μέχρι κι αυτά να αναδείξουν αργότερα την πολύτιμη λευκή φορεσιά τους μέχρι την συγκομιδη<br />
Η γη αλλάζει χρώματα! Μόνο ο ουρανός μένει σταθερός στις αποχρώσεις του.<br />
Όπως  κοιτώ, νομιζω ότι βλέπω μια μεγάλη πιατέλα με πολλά και διάφορα εδέσματα, που ο ουρανός σαν γιαλινη καλύπτρα τα σκεπαζει<br />
Τρέξε ζωή μου και θυμίσου....<br />
Νοσταλγία και ρίγη διακατεχουν την ψυχή, που κυνηγάει το χρονο<br />
Κι αυτή η θαμπάδα σήμερα....<br />
Λες και λυπάται κι ο ουρανός γιαυτό το πισωγύρισμα, που θα δείξει στον παππού, όλες τις σελίδες του βιβλίου του, ξεφυλιζοντας το στις σκέψεις του<br />
Αχ βρε ζωή πως τεντώνεις έτσι το σχοινί κι ακροβατουν οι άνθρωποι...<br />
Κι άλλες φορές το χαλαρώνεις περιμένοντας να δεις τι θα κάνουν..<br />
Αμείλικτη είσαι κι εγωιστρια<br />
Δίνεσαι χάρισμα... κι εσύ... κερνάς γλυκόπικρα και ποτέ συνταιριασμενα<br />
Διαφεντεύει όπως θες τον καθένα...<br />
Αλοτε βασανίζεις απ τα νιάτα του τον άνθρωπο πολλές φορές, και λίγο πριν του κόψεις το νήμα, του χαρίζεις λίγα χαμόγελα. Κι άλλοτε σ'αλλους μοιράζεις ροδοσταμο ως το τέλος συνεχως<br />
Σε άλλους δίνεις ο, τι ποιο άχρηστο έχεις στο κελάρι σου....<br />
Μα... κι έτσι ακόμα, σε αγαπούν οι άνθρωποι<br />
κι ελπίζουν ότι θ' αλλάξεις, κι ο χρόνος τρέχει απροκαλυπτος....<br />
Αχ! κι ο παππούς σε περιμένει 93 χρόνια κι ας κουράστηκε...<br />
Επιμένει... Αυτό που θέλει είναι να τον αφήσεις να γυρίσει στο πατρικό του, να δει τις ρίζες του, ο' τι απέμεινε απ το παιχνίδι σου..<br />
Ήσουν σκληρη μαζί του! Παιδάκι τον τρόμαξες με το αντάρτικο, με πολέμους, με γύμνια, με πείνα, με στερήσεις.<br />
Δεν του χαρίστηκες!<br />
Γιατί;<br />
Κι αυτός ακόμα σε προσκύνα και περιμένει<br />
Ζωντανεύει το παρελθόν του, οι άνθρωποι του που τους αναζητά....<br />
Και τα άτια τρέχουν...<br />
Θέλουν πολύ ώρα ακόμα για να φτάσουν εκεί που ακούστηκε το πρώτο του κλάμα...<br />
Αγναντιο τώρα λόφοι με τα στολίδια τους, κι απλωμένα μπα_ιρια, ποιος ξέρει από πότε...<br />
Σε λίγο θα φανούν κι ο παμισος, που ρίχνει τα νερά του κάτω στον πλατανιά στη μεγ γεφυρα<br />
Σταλισμενα πρόβατα στις σκιές μεγάλων πλατανων, που καμαρώνουν χαρίζοντας δροσιά, χωρίς να τους το ζητήσει καποιος<br />
Αντε αλογάκια μου Τρέξτε!<br />
Χτυπάει η καρδιά του δυνατότερα. Άρχισε να νο φαίνεται πίσω απ τα ψηλά βουνά η οροσειρά των θεσσαλικων Αγραφων. Δέος!<br />
Καταπράσινα όλα τριγύρω κι εδώ που γεννήθηκε κι ο ήρωας Καραισκος!<br />
Τοπίο δροσερό με τόσα δέντρα πυκνοφυλλα<br />
Έφτασε στο μεγάλο μεσοχωρι, πουναι πηγή τροφοδοσίας. Καλπάζουν τώρα μες στην άγρια ομορφια<br />
Οι κτυποι δυναμώνουν σαν φτάνουν στη στροφή αυτή, που χαιρετίζει τα βουνά του<br />
Τα προβατάκιa τ'ουρανου έτρεξαν πιο γρήγορα και τα βρήκαμε μπροστά μας περνοντας την ανηφορια<br />
Ο ήλιος χαμογέλασε, φώτισε κι έφυγε η θαμπάδα σαν να τον περίμενε...<br />
Μια στάση στα 5 φι, για ανασασμο. <br />
Έχει δρόμο ακόμα. <br />
Τα έλατα έχουν στροφιλια_ροτσια, που σημαίνει θα χουμε βαρύ χειμώνα. <br />
Οι καστανιές κι οι μηλιές φορτωμένος. Ξεχυθηκαν και τ'αρωματα απ τις πλαγιές πουναι ντυμένες με ρίγανη, θυμάρι, φτέρες κι άλλα θαμνοειδη<br />
Νέοι λιγεροκορμοι πλάτανοι, αναδύονται και παραβγαινουν τα γέρικα κορμιά των άλλων πλατανων να τους δείξουν ότι αυτά είναι το μελλον<br />
Που και που καμμια γκορτσια, κρανία, φωνάζουν _είμαστε κι εμείς εδώ!<br />
Έφτασε τώρα στο χαλιά, στο συνοικισμο που πρωτοδε τη ζωή, που στηλωθηκε σα πεδι<br />
Δε βάστανε τα πόδια του να φτάσει ως κάτω στο κακοτραχαλο μονοπάτι που οδηγεί στην έρημη αυλή, στις κερασιές πανεβαινε κρυφά να φάει κεράσια, και στα πεσμένα πια τειχια.<br />
Μόνο οι μνήμες τουστησαν χορό για καλωσόρισμα..<br />
Προχώρησε.. Στον ξύλινο σταυρό... Θέλει τώρα να μπορούσε ναχε φτερά να πεταγε ως την περήφανη κορφή την Καραβα, στον αη_λια  να βάλει κερί<br />
Οι δυνάμεις δεν αρκούν γιαυτό το σαλτο. Μόνο κοίτα και θυμάται.... Πιος ξέρει τι...<br />
Δειλά δειλά μπήκε στο χωριο<br />
Αχ παππού πόσα χρόνια πέρασαν ε;<br />
Ζητά κερί ναναψει πέρα στην Αγία Βαρβάρα και μετά στον αγαπημένο του αη_Δημητρη.<br />
Εκεί στο μεγάλο πλάτανο, κρεμόταν απ το 1940 η καμπάνα, ψάχνει να τη βρει   να τη χτυπήσει... Θυμόταν που 10χρονο αγόρι έτρεχε και τη χτύπαγε σαν πέθαινε κάποιος της οικογένειας. Έτσι ήταν τότε.<br />
Κοντόστάθηκε...<br />
Κλειστός ο αη Δημήτρης δεν ήταν εκεί... Τον προσκυυνησε εξω, απ το σπίτι του στη μεγάλη εικόνα. Περπάτησε στην αυλή του. Ανακατες οι σκέψεις του... <br />
Κυλούσαν οι ώρες τ'αποχαιρετισμου<br />
Άραγε θα ξανάρθει;<br />
Άρχισε το κατέβασμα κι η θαμπάδα... Να την ξανά στο δρόμο!<br />
Τη θέση του κοπαδιού του ουρανού, την πήρε τώρα ένα μεγάλο ατελειωτο λευκοπυκνο πεπλο, που τον συντρόφευε σολη τη διαδρομή μέχρι την πόρτα του σπιτιου του, στο νέο κοσμο<br />
Οι παλιές ιστορίες του χτες, ανταμωνουν στο σημερα<br />
Σαν να ξορκισε τη νοσταλγία, ηρέμησε τώρα στο δικό του κόσμο.<br />
Ένα ταξίδι στο χρόνο με την ταχύτητα ζωης στα 93... Ποιος ξέρει αν θα συνεχίσει... <br />
<br />
κ.λ.inokrini  <br />
! <p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-08-2022</td><td valign=top></td></table><br />