Ήτανε πολύ όμορφη η Θοδώρα

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ήτανε πολύ όμορφη η Θοδώρα</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ήτανε πολύ όμορφη η Θοδώρα</b><p>Δημιουργός: Gitana mia, <i>Γ.Τ.</i><p><i> "Θα πρέπει να ξέρουμε όλοι ότι η διαφορετικότητα κεντάει ένα πλούσιο χαλί, και πρέπει να καταλάβουμε πως όλοι οι κόμποι του χαλιού έχουν ισότιμη αξία, ανεξάρτητα από το χρώμα τους. " Μάγια Αγγέλου</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Για τα παιδιά εκείνα που πριν χρόνια δεν τα άφηνε η Κοινωνία να ζήσουν...<br />
<br />
Δεκαετία του 1970, Κορίτσι μικρό  θα ΄μουν δε θα ΄μουν ίσα με δέκα χρονώ. Στη γειτονιά υπήρχε ένα μικρό σπίτι που φιλοξενούσε στους χώρους του μια πολυμελή οικογένεια. Παιδιά όμορφα σαν αγγελούδια. Ένας πατέρας σκληρός και μια μάνα αδύναμη που φάνταζε ανύπαρκτη μπροστά στη σκληρότητα του πατέρα. Στο Δήμο δούλευε εκείνος και εκείνη στο σπίτι με τα παιδιά. Σα συμμαθήτρια του ενός παιδιού έτυχε μια μέρα να τους επισκεφθώ. Μπαίνοντας μέσα, το μικρό μα παρατηρητικό μου μάτι αντιλήφθηκε μια σκιά. Προς στιγμήν τρόμαξα. Μα η συμμαθήτρια μου βιάστηκε να με καθησυχάσει. "Είναι η αδερφή μου η Θοδώρα", ψέλλισε."Δεν πειράζει κανένα, είναι ήσυχη" , συμπλήρωσε και το προσωπάκι της σκοτείνιασε. Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω αν το σκοτείνιασμα της οφειλόταν σε συναισθηματικό πόνο ή στον πόνο της απόρριψης της αδερφής της απ την κοινωνία. <br />
<br />
Έβγαλε η κυρά Λένη να με τρατάρει γλυκό κεράσι. Τα έφτιαχνε η ίδια. Καθόμουν σε μια καρέκλα της κουζίνας. Εκεί φιλοξενούνταν όλοι. Χώρος σαλονιού;  Ήταν πολυτέλεια για μια φτωχή πολυμελή οικογένεια κείνα τα χρόνια. Μετά την πρώτη κουταλιά, κει που κατέβαζα το κουταλάκι απ τα χείλια μου ,  προβάλει στην πόρτα το κεφάλι της Θοδώρας. Θα ΄ταν πέντε έξι χρόνια μεγαλύτερη μου. Με κοιτά δειλά με κεινα τα μεγάλα μάτια της. Δεν ειχαν κάτι το εκτυφλωτικά όμορφο, άλλα είχαν εκείνη τη λάμψη που σπάνια πια βλέπεις στις μέρες μας. Λάμψη και καθαρότητα. Καθρέφτης! Απλώνω το χέρι και της νεύω να μου δώσει το δικό της. Έλαμψε! Έλαμψε! Έλα της λέω. Κάθισε εδώ μαζί μας. Γρήγορα γρήγορα η μάνα της έφερε ένα σκαμνάκι και κείνη κάθισε διπλα μας. <br />
<br />
Μικρό το σκαμνί για κείνη. Ψηλό κορίτσι, καλοσχηματισμένο! Πληρούσε τα σωματικά δεδομένα ενός σημερινού μοντέλου. Μα άτυχο, άτυχο πολύ , όπως άτυχα όλα τα παιδιά με κάποια νοητική στέρηση ή άλλη σωματική αναπηρία εκείνη την εποχή. Ήλιος δεν τους έβλεπε. Και αν τους έβλεπε, ίσως μόνο, μέσα απ το παραθύρι του δωματίου - φυλακής τους, και στην καλύτερη περίπτωση; Ίσα με μια μικρή αυλή αν διέθετε το φτωχόσπιτο .Παρόλα αυτά, η Θοδώρα είχε πρόσωπο φεγγάρι, πλαισιωμένο με ίσια καστανά μαλλιά που έφταναν στο στήθος της.<br />
<br />
 Ήταν όμορφο κορίτσι η Θοδώρα! Και αυτή η πραότητα που απέπνεε, η ηρεμία που απλωνε η αύρα της. Τώρα σκέφτομαι, πως είναι προτιμότερη μια τέτοια σιωπή απ τα παιδιά της εφηβίας που εκτοξεύουν αηδίες και δείχνουν την έλλειψη παιδείας. Για τα άτομα σαν τη Θοδώρα ένα μόνο ήταν το ζητούμενο. Η Αποδοχή! Το μόνο που καρτερούσαν τότε και σήμερα! Η αποδοχή της διαφορετικότητας τους! Αλλά όχι μια αναγκαστική αποδοχή. Αυτή τη μυρίζονται στο λεπτό. Η αποδοχή που είναι συνώνυμη της αγάπης. Δυο λέξεις που δεν ταυτίζονται μόνο στο πρώτο γράμμα τους , αλλά, απόλυτα και στο περιεχόμενο τους. <br />
<br />
Κάπως, έτσι λοιπόν, μπήκε στη ζωή μου η Θοδώρα! Σαν με έβλεπε στην είσοδο του σπιτιού της κάθε φορά που πήγαινα έλαμπε το προσωπάκι της. Ενιωθε πως ήμουν φίλη της. Το ίδιο και εγώ. Έτσι απλά χωρίς να χρειάζονται λέξεις μεταξύ μας. Μιλούσαν τα πρόσωπα μας. Μετά απ όλο αυτό, είδα μια και τελεαυταία φορά τη Θοδώρα στο δρόμο ,με τη μάνα της αγκαζέ . Ήταν μια όμορφη δεσποινίς! Τις είδα μαζί και τις χαιρέτησα με χαμόγελο. <br />
<br />
Χειμώνιασε και τα σχολειά είχαν ανοίξει. Δεν πήγαινα συχνά στο σπίτι τους. Μετά από καιρό ο δάσκαλος μας έβαλε μια εργασία. Η αδερφή της Θοδώρας μου πρότεινε να πάω σπίτι της να την ολοκληρώσουμε μαζί. Δέχτηκα. Αλλωστε ήταν και μια καλή δικαιολογία για τη μάνα μου. Ήταν απόγευμα, στα μέσα του  Νοέμβρη, σαν χτύπησα την πόρτα τους. Μπαίνοντας εκείνη άκουσε τη φωνή μου. Βγήκε δειλά απ το δωμάτιο. Έμεινα άναυδη! Η Θοδώρα με την λυγερή κορμοστασιά της στέκονταν μπροστά μου. Όμως της έλειπαν τα υπέροχα μακριά μαλλιά της. Αντίκρυσα ένα κακοκουρεμένο κεφάλι. Γύρισα στην αδερφή της ρωτώντας!"Γιατί την κουρέψατε;" . "Δεν μπορούσε εύκολα να τη χτενίζει η μαμά" , ήρθε η απάντηση. Την κοίταξα στα μάτια. Ήταν θλιμμένα εκείνα τα καθαρά, μεγάλα μάτια. Της έπιασα το χέρι και της λέω: "Στεναχωριέσαι το ξέρω, αλλά θα μεγαλώσουν. Και έτσι είσαι όμορφη! Πάντα θα είσαι όμορφη!" Στη στιγμή το βλέμμα της γλύκανε, και ξαναπέκτησε την λάμψη του. Γιατί πραγματικά ήταν όμορφη η Θοδώρα! Όπως και  να ήταν, ότι και να φορούσε ...ήταν Όμορφη η Θοδώρα!!!<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-10-2022</td><td valign=top></td></table><br />