Ζαμάνια

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Καλό βράδυ σε όλες και σε όλους

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Της νιότης μου, της κάντιας, χρόνια μακρυσμένα,
που το καθένα τους, εβάσταξε πολύ,
αν θα 'φτανε στιγμή, να είναι περασμένα,
ξέτασα, κι αν ποτές θ' αλλάζανε στολή.

Ή μέρες, και βδομάδες, και μήνες θαλπεροί,
θα επιμέναν, στο βουβό το διάβα τους,
τ’ αργό, σε χρόνων υστερνών ρούγα βοερή,
βαστώντας κάπως μέρος απ' τη λάβα τους;

Τώρα, στης ζήσης μέση, -ίσως, και πιο πέρα-
το βλέπω καθαρά, πως φέβγουνε γοργά...
Και τι δε θα 'δινα, να μπόριε κάθε μέρα,
κι η κάθε ώρα μου να μη με σαλαγά;

Μου μοιάζει πως, ακόμα, δουλειά μ' αναλογεί,
μα χρεία δεν έχει, βουκέντρας, να γενεί…
Της ρέγουλας μαθός, στων έργων μου αρμογή,
αξία δεν προσμένω, με βιάση δυσμενή.

Της ζήσης μου ζαμάνια πριν βρούνε τελειωμό,
και φτάσουν σε ασπέδιστη καταστολή,
το σήμερα, στο χθες μου, θέλω, το χλωμό,
να βαφτιστεί, και ν’ αχναρίσει τη βολή…

Στερνές μου διάξεις, τότες, μπορεί τάξη να βρουν,
αργές ως παιδιού, ως τ' άνδρα γρήγορες,
με την ελπίδα, φόβους μου να φιλοδωρούν,
σβραχνάδες μου μ' ανθιβολές παρήγορες.

Όταν βασίλεμα χρυσώσει το λιβάδι,
ζαμάνια μου, εκεί, πολλά θα μαζευτούν,
και έργα μου θα είν', όλα μαζί, σμιγάδι,
της νιότης, τα φτασμένα, για να ζυγιστούν.

Μετά το στάφνισμα, θα κάτσουν στο χορτάρι,
και μόνα τους, θα λέν' για ζήση δαμινή,
μα ίσως το σκεφτούν, ακούγοντας βαρκάρη,
να λέει, αιωνιότη, πως είν' παντοτινή…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-10-2022