Που είχε βιολιά τα μάτια σου....αφιερωμένο

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Στο Τακούλη ασφαλώς σύντροφο ζωής, σας ευχαριστώ.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Λείπεις, το σπίτι άδειο
κι` είναι πικρές οι ειδήσεις,
ένα σταθμό στο ράδιο
ζητώ για αναμνήσεις.

Λείπεις κι` έπιασε νυχτώνει
στ` άδειο μου το μαξιλάρι
μια απουσία που σκοτώνει
λες μας πήραν το φεγγάρι.

Λείπεις κι` εγώ γερνώ
μες σε γόμες σε μολύβια
κι` είχα κάτι να σου πω
απ` τα ίδια και τα ίδια.

Λείπεις, βράδια τόσα χίλια
λες και σβήσανε οι φάροι
λες και σβήσαν τα καντήλια
δεν πετούν λευκοί οι γλάροι.

Λείπεις κι` είμαστε καιρό
δυο στρειδάκια από πάντα
λείπεις, άκου σου μιλώ
για μια νεανική μπαλάντα.

Που είχε βιολιά τα μάτια σου
τ` ασήμια τα μαλλιά σου
λείπεις και τα παλάτια σου
ειν άδεια από τη σκιά σου.

Κι όλο μιλάω μοναχή
σ` ένα μικρό μολύβι
λείπεις κι` έκανα προσευχή
ότι μικρό με θλίβει.

Φύγαν τα τρένα νωρίς
έμεινα μόνη στο σταθμό
λείπεις και δεν μπορώ
να τον ζεστάνω το καημό.

Βραδιάζει, νυχτώνει, τ` ακούς
πάνε τα πουλιά στη φωλιά
κι` εγώ μιλάω στους θεούς
στ` άσπρα μου τα χαρτιά.

Γιατί σκοτώνει η απουσία
κι` έχω ένα δάκρυ στολίδι
λείπεις κι` η φαντασία
δεν ειν το δαχτυλίδι.

Που μοιραζόμαστε καιρό
μπορεί και χίλια χρόνια
λείπεις και δεν μπορώ
δίχως τα μαλλιά σου χιόνια.

2-1-2002
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-11-2022