Οδός επαρχίας, αριθμός κανένας

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Χωρίς άλλα λόγια.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Διαβήκαν χρόνοι δίσεκτοι
δεν τους ξεχνά η μνήμη,
ήταν ποτάμια βουερά
που θόλωναν τη σκέψη,
μικρά τα χρόνια μας μικρά
το νήμα είχαμε πλέξει.

Έτσι μοναχά στον άνεμο
στη πέτρα του ξωμάχου
στη μάντρα των σαλιγκαριών
που` χαμε μείς κεράκια
σαν ερχότανε Λαμπρή
στον Επιτάφιο, φωτάκια.

Πικρός καημός, πικρή ζωή
δεν είχαμε μείς κόρφο
και θέριευαν χίλια γιατί
μες στη ψυχή κρυμμένα,
σαν λέγαν έρχεται γιορτή
δεν ήταν στα καημένα.

Περνούν οι μέρες και τα χρόνια
ακόμα πονά ένα αγκάθι
όλου του κόσμου η συμπόνια
σαν λέγαν---τα ορφανά της Μαρίας
λες και δεν είχαν όνομα!!
παιδιά κι` αυτά της ενορίας.

Οδός επαρχίας, ήλιος μηδέν!!!
να μάθουμε δυο γράμματα
οι τοίχοι έγραφαν όλο δεν
κι` όλο τριγύρω λύκοι.
Τι είναι οι άνθρωποι τι λεν
και που η θεία δίκη.

Ο τοίχος έγραφε ανεξίτηλα
δικά είναι τα σύρματα
τα έχουμε προς πάππου.
Δικιά η εγκατάλειψη
μάνα καλή μου μάνα
θεός μα και μετάληψη.

Οδός επαρχίας αριθμός κανένας
να` χαμε μια ιχνογραφία
να στάζει από παντού,
όλου του κόσμου η υγρασία!
στα κόκκαλα μας πάνω
οδός επαρχίας,
ανυπαρξίας πλάνο.

Μάνα καλή μου μάνα, μην κλαις,
μάθαμε όλα, γράμματα πολλά.
Ένα γράμμα σου έστειλα χθες.
Οδός αετοφωλιάς
του ήλιου αχτίδα!
στο έστειλα το πρωί εξπρές,
γέλαγες μάνα μου το είδα

8-11-2022
Αδαμοπούλου Γεωργία.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-11-2022