Τα βουβάλια δίψασαν

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Εις μνήμην των 103 ψυχών που κάηκαν στο Μάτι Αττικής, δίχως να βρουν ποτέ δικαίωση, νεκροί και ζωντανοί.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στεγνό το στόμα, στεγνά τα χείλη-----------------Εις μνήμην
δεν έβρεξες θεέ μου φέτος,
δεν έβρεξες εδώ και χίλια χρόνια.
Κάηκαν τα νέα φυντάνια στ` αμπέλια,
γύρανε τα σιτάρια, στο θολό
τελευταίο ζωής τους προσκύνημα.
Μια σαύρα ξεπρόβαλε από τις ξερολιθιές
κι` είπε---τι λίβας φέτος!
Τα σαλιγκάρια δεν βγήκανε σεργιάνι
στο νοτισμένο της γης παράδεισο τους.
Κάηκαν τα σπαρτά μας, κι η γη
προσμένει,
μια βροχή, μια βροχή, νέας δημιουργίας.
Φίδια γέμισαν τις αυλές μας,
χορεύουν τρανό το χορό τους,
αλλάζοντας χρυσά πουκάμισα.
Ένα κυκλάμινο δεν ξεπρόβαλε
να ντυθεί η γης ένα ροζ φουστάνι.
Οι στέρνες στέγνωσαν, τα ρυάκια στέγνωσαν,
τα ποτάμια κρατούν μια στάλα
βροχής, στα φυλλοκάρδια τους,
να ζήσει ο βάτραχος, που δεν
τον θέλει κανείς.
Τα βουβάλια δίψασαν κι` έχουν όλα
τον ίδιο φόβο.
Μην στεγνώσει ο βάλτος, μην
και ζήσουν τα βατράχια
που όλο χορεύουν.
Μια κουκουβάγια κρόζει στην
εκκλησιά τα βράδια,
ένα συρτό πονεμένο χορό.
Το χώμα γέμισε βαθιές, ξερές
πληγής ρυτίδες,
στα μάρμαρα ένα στρώμα σκόνη
σκεπάζει τις ψυχές που δεν λύγισαν.
Τα λιόδεντρα, στέρφα κρατούν
λίγο ανθό παρηγοριάς,
πεισματικά με δύναμη, τ` ανθρώπου
με δύναμη θεού.
Μύγες ήρθαν φέτος λεφούσια
σκεπάσανε το βλέμμα μας.
Οι μύλοι δεν δουλεύουν πια από
καιρό, δεν έχει καρπό δεν
έχει μεστό σιτάρι
Μια ελπίδα προσμένει το κουρασμένο μας
βήμα.
Μέσα στο κουρνιαχτό του κόσμου,
οι ξερολιθιές πυρώσανε, κοιτώντας
το γαλάζιο!
μπλε βαθύ στα πέλαγα.
Στον Αη Νικόλα ψηλά στη ράχη
αχνοφέγγει ένα μόνο καντήλι
Τα δεντρολίβανα ζήσανε για να
στολίσουν τους επιτάφιους της πίστης
της γνώσης, της θυσίας.
Δεν άνθισαν χίλια χρόνια άσπρες
πασχαλιές, άσπρα κρίνα.
Μια Λαμπρή δίχως κρίνα, αλίμονο!

2-12-2022
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-12-2022