Άτιτλο γιατί έτσι

Δημιουργός: MARGARITA

Ο παλμός, του παλμού, τον παλμό, ω! παλμέ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είσαι ολόκληρος μια φριχτή αδυναμία.
Είσαι ολόκληρος ένα ποίημα.
Είσαι μελωδία.

Τους τελευταίους μήνες με βοηθάς να υποφέρω
την αγωνία με την ίδια στοργή που με είχες βοηθήσει
να βρω την γαλήνη.
Ως πότε θα είσαι θυμωμένος μαζί μου;
Ως πότε το παιδαγωγικό νυστέρι της σιωπής σου
θα τιμωρεί χωρίς θεό και νόμο την αλήθεια μου;
Ως πότε τα ξημερώματα θα αναρωτιέμαι τι έκανα;
Σε ποιον;
Και έγινε άχυρο η ψυχή μου ψιλό σαν χνούδι
που τ΄ άρπαξε ο άνεμος.
Σαν εύθραυστο αγγείο από πηλό που ξέχασε
ο κεραμεύς μες το καμίνι.
Προσπαθώ να ορίσω τον εαυτό μου.
Εσύ ήσουν αυτός που έλεγες πως δεν δημιουργούσα
για να καταναλώνω και δεν κατανάλωνα για να βρω
το νόημα της ζωής.
Γιατί το νόημα της ζωής έχει γίνει υπαρξιακός πόνος;
Γιατί δεν με παρηγορεί η σκέψη του Σοπενχάουερ,
οι έμμονες ιδέες του Κάφκα, του ψυχαναγκαστικού Προυστ,
της μανιοκαταθλιπτικής Βιρτζίνια Γουλφ,
των καταραμένων Βαν Γκογκ, Ντύρερ, Μοντιλιάνι
ακόμη και των αυτοχείρων ποιητών από τον δικό μας
Καρυωτάκη ως την Σύλβια Πλαθ που αν είχαν περάσει
από το ντιβάνι ίσως να είχαν βρει κάποια ισορροπία
αλλά εμείς σίγουρα θα ήμασταν πολύ φτωχότεροι..
Πλάτος στη πιεζόμενη καρδιά μου στέρησες.
Τόσα πολλά και τόσα λίγα. Όχι άλλο σε παρακαλώ.
Νίκησες μάτια μου.
Νίκησες τον εαυτό σου.

Τις αντοχές μου μην ζηλέψεις να ζυγιάσεις
γιατί για χρόνια θα το πράττεις και τούτο
από το φόβο σου τις σιωπές σου μην αναστατώσεις.
Την ανάμνηση της άλωσης αν σκίαζες
το φόβο θα μετρίαζες ξανά να μην πονέσεις.

Βουλιάζουμε στις ίδιες φρικτές αδυναμίες..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-09-2006