κλαίω

Δημιουργός: χρήστος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Βόστρυχοι ανέμου πλέκουν στα χαλάσματα
το σάλι της γριάς φθοράς
που αν και με μάτια βυθισμένα μες τις κόγχες
με γόνατα στρεβλά και με ώμους κυρτωμένους
ποτέ της δεν κουράστηκε να κάνει αυτό που ετάχθη:
να φθείρει, να οδηγεί στην παρακμή

κι εγώ να κλαίω για όλα τα βότσαλα
που αφήσανε την τελευταία τους πνοή
από το χέρι αδίστακτου εφήβου
που επιδεικνύει την επιδεξιότητά του
στα καθιστά στο μόλο κοριτσόπουλα
που σαν να τον κοιτούν
σαν να μιλούν γι’ αυτόν
σαν να κρυφογελούν πίσω απ’ τις παλάμες τους
καθώς απ’ τα μαλλιά τους τρέχει θάλασσα και ήλιος.

Φωνή υψώνει η φόνισσα των ήχων, νύχτα
την ώρα που το φως του φεγγαριού κατηφορίζει
στα απροσέγγιστα υψίπεδα του νου
κι αυτοσαρκάζεται στις φωτοσκιάσεις του
πριν να καλλωπιστεί καθρεφτιζόμενo στο πέλαγος

κι εγώ να κλαίω για τα αισθήματα
που αφέθηκαν μεσ’ τα νερά της επανάληψης
για όλους τους έρωτες που γεννηθήκαν πλάι στη θάλασσα
τάζοντας ο ένας του άλλου, το ακατόρθωτο
και που πεθάναν πριν προλάβουν να ανδρωθούν
στα δόκανα και στις παγίδες του δεδομένου.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-09-2006