Και τη ψυχή κομμάτια

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Το σημερινό το έγραψα χωρίς να πονάω, δόξα τω θεό.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στη ρίζα της ελιάς
έκατσα κι` έκλαψα,
κουρασμένη, ιδρωμένη
διψασμένη,
βρήκα απάγκιο
να χωρέσω την
ασήμαντη ζωή μου.

Και μ` άκουσαν τα
πουλιά,
τα σπουργίτια κι`
οι μέλισσες,
μ` άκουσαν τα
μυρμήγκια της γης
και μου φώναξαν
πόσο τους
μοιάζω.

Είχα κάνει δρόμο,
δρόμο με βάτα
κι` αγκάθια,
με κολλιτσίδες
στις γκορτσιές
πλάι.
Κι` είχε χώμα
και σκόνη.

Κοκκινόχωμα βουνά
κι` όλο προχωρούσα
με τη ψυχή
στο στόμα,
να` βρω τον ίσκιο
της ελιάς,
να μου σκουπίσει
το κάματο
της μέρας.

Βαρύ φορτίο
αδερφέ μου,
βαρύ φορτίο,
για όλα τα νηστικά
παιδιά,
με τα μελαχρινά
μουτράκια.
Κι` ήμουν τόσο
ασήμαντη
με δυο χέρια
αδειανά
και τη ψυχή
κομμάτια.

11-1-2023
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-01-2023