Volver

Δημιουργός: meursault

στα περισσότερα ποιήματα που κάποιος στοχάζεται , πεθαίνουμε από ανία...this is a true story..reeling in..to the end..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ο έμμετρος λόγος , το τραγούδι
μας δένει ζόρικα στη γη το ένα πόδι
σαν καρφί που σχίζει το φαλάγγι
το άλλο, υποκλίνεται , καλπάκι τσιτραλί
δυό βήματα κι ένα ημίτονο πιο πάνω
ξετυλίγοντας κόμπους θύμησης στο ροζάρι της μνήμης
Αναιμικο στοιχειό η γροθιά που αιωρείται
σκίζει σημάδια νιά μπορεί να πείτε
στα ίδια χείλη που κρατάνε μυστικά

Κι η ψυχή φτερουγάει
και σαν οραματίστρια , τον πιο εύκολο δρόμο για τον Σείριο ή τον Περσέα
ζητάει
κυλιέται στο γρασίδι , ραπίζει το ξερολίθαρο , λυγάει μάνταλα ,σκιάζει γριές
και κάνει το ταξίδι.

Το ένστικτο κηδεύεται
οι άνθρωποι που με έκαναν να μιλώ σπανίζουν
οι άνθρωποι που με έκαναν να χύνω πια με κοιμίζουν

είμαστε εγώ....κι εσύ , κι εγώ
κι όμοιο δεν έχουμε και δεν κατέχουμε ντροπή
στο χαβά και στο γινάτι με την πένα ζαλισμένη στη χορδή
μόνο η σάρκα μας το ξέρει Κλαίρη πως δεν έχεις πια αιδώ

φρυγανίζω κάθε λόγο και συμβόλαιο χαρτί
όντας χωμένος,διεσταλμένος
στην άγκάλη που καπνίζει και φωτιά σκορπίζει μέσα στη βροχή
σου ζητάω να ορίσεις ,να διαλέξεις , να κοιμήσεις
το απύλωτο λανθάνον στόμα να σφαλίσεις

μέρα μετά μας βρίσκει πλάι πλαι ο ξενύχτης υπναράς
τα χθεσινά εγκαίνια δεν ήτανε για μας
κι αν γέμισε ως τη μέση ο παλιός ο κουμπαράς
σαν θα σκάσει το μπαλόνι φτάνει μέρα αποφράς
κι ας μιλας
με φωνή λεπτή ηλίου
με ένα τόνο ηλιθίου
τι είν' ο χρόνος κι ο παράς


είναι η φτώχεια της ματιάς

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-09-2006