Λόγια χαμένα

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Καλό χειμωνιάτικο βράδυ σε όλες και σε όλους.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αχ, απαλά, πόσο συχνά, στο κουτουρό τ' αφτί μου,
στα χρόνια που φτερούγισαν, άχολα πέσαν λόγια,
και μόλο που αχνιάστηκαν, τόσο κοντά, με τζόγια,
δεν βρήκαν, όλα, δρόμο τους, για γρίκηση ζεστή μου;

Δεν ξέρω, τι τους έφταιξε κι άφελα παραπέσαν,
και δεν εστάθηκα ποτές, ν' ακούσω με φροντίδα,
τα όσα φτερολάλησαν, μα ξέρω πως θρυαλλίδα,
απόψε, άναψαν στο νου, και την ψυχή μ’ πονέσαν...

Εκεί, μπροστά σε κύματα, οπού αντιλαρίζουν
τη φεγγαριά, κοντά, ωχρά, και πικροτραγουδανε,
από μνημούρια πρώιμα, απάνω μου χιμάνε,
χαμένα λόγια, που 'πανε μπιστοί, και με γροθίζουν…

Δεν έχω αντιλόγισμα, για τις κρισολογιές τους,
-και ποιο θα ήταν τ’ όφελος, από τα κατσαμάκια;-
έχουν δίκιο που φτάνουνε, πνιγμένα στα φαρμάκια,
και την ψυχή μου τυραννούν, με μπρούσκες μαστιγιές τους.

Κλειω, μοναχά, τα βλέφαρα, και κόσμο άλλον βλέπω,
την χώρα την αλαργινή, των πρωτινών μου χρόνων,
ξαμώνω χέρια ανοιχτά, στ' αλλάϊ πίκριων στόνων,
και να 'ρθει πίσω μ', σιωπηλά, στη νιότη, το προτρέπω…

Εκεί, τα χέρια μ' κλείνουνε, κι αζάλικες π' αξίζαν,
δεν αψυχώ, απ' αβλεψιά, μα πρόθυμα τους δίνω,
και στο μουρμούρι τους, τ' αφτί με φρόντιση το στήνω,
και περισσή καλοπιστιά, που απαρχής ελπίζαν.

Κι έτσι, κάπως συχάζουνε, κρουσιές τους αναριώνουν,
και συχωρούν, ώρες μικρές, να κάμουμε μια τρέβα…
Μα γω, αστέρεφτη πως είν', της ναλετιάς τους φλέβα,
κατέχω, και πως ιδιανή ώρα, ταχιά, θ'αγριώνουν…

Τι, κει, τα μάτια κλείνοντας, βαριά κι αποσταμένα,
μπορεί τίμημα, πρόσκαιρα, για κάποια να πληρώσω,
μα, είν' σαν κι άλλα να καλώ, που ψάχνουν να τους δώσω,
κάποια μ’ αρμήνεια μισερή, πώς μείναν ξεχασμένα…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-01-2023