Καχραμάνμαρας, 6 Φεβρουαρίου

Δημιουργός: katie, Κατερίνα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στο νου μου τριγυρίζουν
ανέμελα παιδιά
με γδάρσιμο στο γόνατό τους
με γέλια στο τρέξιμό τους
Φευγαλέα-σαν σε όνειρο
σταδιακά κάπου να σβήνουν
και γυρνούν και τριγυρίζουν πάλι
και μυρίζει το αίμα σαν ατσάλι
κάτω από τα πεσμένα τείχη
σαν από πόλεμο παιδικό
κατάχαμα ριγμένα, μικρό φονικό
και μια στοίβα φρίκη

Παίζουν ακόμα τα παιδιά
κάπου στο νου μου
κι αντηχούν κι αντιλαλούν
ολόγυρα τα νεκρά-πια-γέλια
σαν σ'ατέρμονο εφιάλτη
σαν επικήδειο άσμα ψάλτη
Κι εγώ έχω ξεμείνει
αναζητώντας ζωή
αυτή που θα γεννούσε η γη
Κι όμως μακάβρια τόσο πήρε
Κλαίω για τα γέλια τα χαμένα
τα όνειρα τα διαλυμένα

Κλαιω ενώ πρέπει να σιωπώ
και να μαζέψω σε μια χούφτα
χώμα με νερό και λίγη γύρη
να αναστήσω την ζωή
εκεί που έχει ο θάνατος γείρει
Να μη ξανασιωπήσουν τα παιδιά
να μας φωνάζουν δυνατά
τρέχοντας στους μεγάλους δρόμους
Όμως ξαπλώνω το κεφάλι κάτω
κι ακούω τη λάβα ακόμα
να καρδιοχτυπά
και ν'ανασαίνει βαριά

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-02-2023