Άλμπα χειμωνική

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Καλό κυριακάτικο απόγευμα σε όλες και σε όλους.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σβέλτος λεβάντες, κοριαλός μιας ταχινής π' αμώνει,
με τις νταρβίρες τ', σαλαγά, τα γνέφια να μακρύνουν,
από μαγούλες, δεντρωσιές, και γης να μη βραδύνουν,
χαιρέτισμα, στη λιοβολιά που μάχεται το χιόνι…

Αχνένιες σκιές στοιβάζονται, στις άφυλλες λογγιάδες,
και στο κουτούπι του βουνού, με τις γρίβες ρυτίδες,
οπού νυχοπιασμένο είν', χωριό μικρό, αχτίδες,
αρχέβουν να χαϊδολογούν, τσιατές και καμινάδες…

Για να το ζώσει, γραίνεται, ανατολής το γνέμα,
κι απάνω απ' την τσούκα του, οπού αψηλοστέκει,
γυαλιστερό και διάφανο, ξόμπλι ωριό του πλέκει,
απ' αχνορόδινα ρουμπιά, δεξιό κίτικο στέμμα…

Αχτιδοστέφανο λαμπρό, μ' ένα εξαίσιο θώρι,
σα να 'χει πάνω του χριστεί, του γδικιωμού το γαίμα,
που γύρεψε ο ουρανός, για μέρες που το θρέμμα,
της χειμωνιάς τον έντυσε, με ντρένιο αποφόρι…

Κι ο ήλιος ο δυναμερός, της γαλανάδας κύρης,
ξεσταίνεται στον γάργαρο, τον ουρανό και ρίχνει,
στις γρανιτσιές τον αγιασμό τ', σαν στις κορφάδες δείχνει,
τις χιονερές, πως η λιαρή θωριά ‘ναι μουσαφίρης.

Και χειμωνιάς φεβγατικής, τ' ατίμητα πετράδια,
κάνει-τα να λαβρίσουνε, και σ' άχνη να μουτίσουν,
πριχού τζιρίτια του αψιά, στο τέλος τ' αφανίσουν,
τα πρόσκαιρα πρεπίδια που σπανά σκέπουν λιβάδια…

Κι οι κούλες λάμπουν στο χωριό, και φως φλώριο βυζαίνουν,
από μακριά το αχητιό νιας μέρας αργοφτάνει,
κι η πλάση κει που γούλιαζε τη χειμωνιάς βοτάνι,
θωρεί σαγίτες λιόσταλτες, να τηνε ξεβασκαίνουν...

Κι εγώ, που με κιοτέψανε της παγωνιάς αγκάλες,
γρικώ τσαρτσάρας τη φωνή, και χτύπο τσικλητάρας,
από αζάτο νοτιανό, μιας μυγδαλιάς ναζιάρας,
τηρώ ανθό, και καρτερώ του κούκου τις σκανδάλες...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-02-2023