Ο ήλιος της ζωής μας

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ο ήλιος της ζωής μας</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ο ήλιος της ζωής μας</b><p>Δημιουργός: bobxaman, <i>Μπάμπης Αμανατίδης</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Σκεφτόμαστε τον ήλιο της νιότης μας, τον ήλιο εκείνης της εποχής <br />
που νομίζαμε πως ήταν αλλιώτικος και ότι  έλαμπε καλύτερα <br />
μας ζέσταινε πιο γλυκά, αλλά ήταν ο ίδιος ήλιος, αυτός που ζέσταινε <br />
τις καρδιές μας, τις καρδιές των νέων αμέριμνων παιδιών. <br />
Τώρα ζούμε με τον καύσωνα της εποχής, στον καύσωνα της ενηλικίωσης, <br />
στον καύσωνα της έγνοιας, σκεφτόμαστε ονειροπόλα και δικαιολογούμε<br />
κάθε τι παλιό καλό, ακόμη και τον ήλιο, με τίποτα άσχημο δεν τον συνδέουμε.<br />
 <br />
Μέσα μας ζει ο παλιός αγαπημένος ήλιος της μικρής πατρίδας <br />
η λήθη δεν τολμά να τον αγγίξει. Κουράζουν το γερασμένο δέρμα <br />
η αχτίνες του αλλά την ψυχή μας αφήνει ανέγγιχτη, <br />
μοναδικός πόνος η δυστυχία των ανθρώπων.<br />
Ήλιε εσύ που βλέπεις τα πάντα γιατί απέχεις από τις αδικίες <br />
που γίνονται υπό το φως σου; Γιατί γίνεσαι συνεργός του κακού, <br />
όταν τις νύχτες κρύβεσαι και βγαίνει αυτό σεργιάνι;<br />
Ήλιε άδικε κριτή, της ημέρας αφορμή αφήνεις το αμυδρό φως <br />
των άστρων και της σελήνης στη διάθεση της ανομίας του κακού.<br />
<br />
Πέρασαν πολλές δεκαετίες για μας, αλλά για σένα Ήλιε μια στιγμή.<br />
Πόσο διαφορετικά σε βλέπουμε από κείνο τον ήλιο τον παλιό!<br />
Ήταν ομορφότερος παλιά, νομίζαμε μας ζέστανε όταν κρυώναμε <br />
και κρυβόταν το καλοκαίρι, ήταν ο ήλιος της νιότης μας κι ήταν καλός.<br />
Μας αγαπούσε νομίζαμε  μας φρόντιζε κι όμως ήταν ο ίδιος Ήλιος, <br />
Φαέθων και Απόλλων η ίδια πυρακτωμένη σφαίρα της ημέρας μας,<br />
η σφαίρα που βρίσκεται στη σωστή θέση ή μάλλον που εμείς βρισκόμαστε <br />
στη σωστή θέση σε σχέση μ' αυτόν, ούτε μακριά να μας παγώνει, <br />
αλλά ούτε και κοντά να μας λιώνει . Οι Δημιουργοί μας, γνώριζαν <br />
περισσότερα από ότι εμείς γνωρίζουμε και φανταζόμαστε.<br />
<br />
Κι εσύ τυχερέ πλανήτη που οι αχάριστοι φιλοξενούμενοί σου<br />
σε αποκαλούν Γη ,εσύ γαλάζιε πλανήτη πόσο τυχερός είσαι!<br />
Πόσο ευνοημένος από τη συγκυρία να θερμαίνεσαι όσο πρέπει<br />
να δροσίζεσαι τις νύχτες όσο πρέπει, να κάνεις τις περιστροφές σου <br />
που σε ανανεώνουν, κι αν οι κάτοικοί σου ήταν προσεκτικότεροι <br />
θα ήσουν ακόμη ποιο τυχερός πλανήτης γιατί θα ήσουν υγιής.<br />
Αλλά μην είσαι αχάριστος είσαι το τυχερό παιδί του ζωοδότη ήλιου.<br />
Είμαστε κι εμείς τυχεροί που βρισκόμαστε πάνω σου, είμαι κι εγώ <br />
τυχερός που βρίσκομαι πάνω στη γαλάζια σφαίρα και φωτίζομαι <br />
από τις αχτίνες του ήλιου, ευτυχώς που στα μέτρα μας είναι αθάνατος.<br />
<br />
Σκεφτήκατε ποτέ άνθρωποι αχάριστοι κάτοικοι της υπέροχης γαλάζιας σφαίρας<br />
το γεγονός να ξυπνήσετε ένα πρωί χωρίς ήλιο; Θα μου πείτε και μια και δυο <br />
και τρεις και δεκατρείς τίποτα δε θα γίνει ,έτσι νομίζετε γιατί δεν το αισθάνεστε, <br />
πέντε ημέρες δεν θα αντέξετε χωρίς ήλιο,  θα παγώσει το σώμα σας θα παγώσει <br />
η φύση θα γίνει ο πλανήτης μια παγωμένη ατάκτως περιφερόμενη σφαίρα. <br />
Δε φτάνει το φως των αστεριών, είναι πολύ μακριά να σας ζεστάνει, απλά <br />
θα φαίνονται στο βραχύ χρονικό διάστημα που θα ζήσουμε, όμορφα κι έντονα <br />
τη νύχτα γιατί μέρα δε θα υπάρχει θα γίνουμε νυκτόβια βραχύβια τέρατα <br />
με μεγάλα κόκκινα μάτια, όσο θα καταφέρουμε να ζήσουμε. <br />
Αυτά τα χιλιοτραγουδισμένα αστέρια δε δίνουν ζωή σε μας αλλά <br />
στους δικούς τους κόσμους, ο ουράνιος θόλος είναι αχανής μακρινός, <br />
τρομαχτικός, κρύος και σκοτεινός. <br />
<br />
Εκείνος που άναψε τους λύχνους του κόσμου <br />
δε φρόντισε το λάδι τους ας έλεγε ο μεγάλος ποιητής μας :<br />
“Θεϊκοί πυρσοί ζεσταίνουν τις κρύες καρδιές των ανθρώπων”<br />
Ο μοναδικός πυρσός που ζεσταίνει τις κρύες καρδιές μας <br />
είναι ο ήλιος ο ζωοδότης ήλιος που δικαιολογημένα λάτρευαν οι αρχαίοι.<br />
Αν θορυβηθήκατε από τη σκαιά προοπτική  σας  ζητώ συγνώμη, <br />
αν λείψει ο ζωοδότης κάποιος ήλιος θα ξετρυπώσει από την ούγια <br />
του αχανούς σύμπαντος, να ζεστάνει τις καρδιές μας.<br />
<br />
Σαν ήμουν νέος φοβόμουν τους γέρους ακόμη και τους τριαντάρηδες <br />
που φορούσαν τραγιάσκα, γέρους αποκαλούσα, τώρα, αποκαλώ γέρους <br />
αυτούς που είναι μεγαλύτεροι από μένα όσα χρόνια κι αν έχω στην πλάτη μου.<br />
Μου άρεσε πάντα η φύση η μυρουδιά της βρεγμένης γης του κομμένου χόρτου <br />
στα λιβάδια τα άνθη της μυγδαλιάς, της ροδιάς και της νύμφης κερασιάς.<br />
Μου άρεσε και το άρωμα του σαπουνιού στο σώμα των κοριτσιών,<br />
οράματα συντροφικότητα αδελφοσύνη, άγουροι όμορφοι της νιότης έρωτες.<br />
<br />
Γυρίζοντας νοερά πίσω, θυμάμαι το κρύο του χειμώνα χωρίς παλτό χωρίς ζεστασιά <br />
και με ένα ήλιο πάντα κρυμμένο όταν φυσούσε ο παγωμένος ανηλεής βαρδάρης, <br />
πίσω από σύννεφα και ψηλά βουνά σ' ανατολή και δύση.<br />
Προδότης ήλιος, όταν τον χρειαζόμουν ποτέ δε με στάθηκε, αντίθετα τα καλοκαίρια <br />
μας έψηνε ανάμεσα στις βαριές μεθυστικές μυρωδιές των ανθισμένων καπνών.<br />
Η ζωή είναι μια ματαιότητα, αντιλαμβάνεσαι ότι ζεις μετά το ένα δέκατο πέμπτο <br />
της ηλικίας, παιδεύεσαι και εκπαιδεύεσαι ακόμη τέσσερα δέκατα πέμπτα, ζεις <br />
τα έξι δέκατα πέμπτα  και τα υπόλοιπα τέσσερα δέκατα πέμπτα ζεις αναπολώντας. <br />
<br />
Αλλά τι νόημα έχει, σ' ένα κόσμο άπειρο και τρομαχτικό σαν το κοιμώμενο οχτώ;<br />
  <br />
<br />
Θεσσαλονίκη 12 Φεβρουαρίου 2023<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-02-2023</td><td valign=top></td></table><br />