Με το μελάνι του καημού

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, σκέψεις κι` άλλες σκέψεις, να μου είστε καλά.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Φεύγουν τα πουλιά το δείλι
στεναγμέ μου, χρόνε κλέφτη
κι` έχω πίκρα μες στα χείλη
ερημιά, σε τούτη σκέπη.

Φεύγουν τα πουλιά ταξίδι
και δεν μπορώ να ταξιδέψω,
στης ζωής μου το στασίδι
μια γωνίτσα να γυρέψω.

Δεν μπορώ να πετάξω
έχω φτερούγες μια σταλιά,
ψηλά ένα σύννεφο να φτάσω
να` χω του αετού μιλιά.

Διπλωμένη στο σεντόνι
είμαι χρόνια, αιώνες εδώ,
η μοναξιά να με πληγώνει
λυπητερά να τραγουδώ.

Και δεν μπορώ να πετάξω
με το μελάνι του καημού,
μια ζωγραφιά θα φτιάξω
να` χει κρινάκια του σωσμού.

Μένω εδώ κι` αναπολώ
πάρτε με κύματα πουλιά
μια θύμηση και ένα χορό
με βιολοντσέλα και βιολιά.

Μα δεν μπορώ να πετάξω
μήτε στις ψηλές κορφές
στη Καππαδοκία να φτάσω
να` χω σκέπη μου σπηλιές.

Κι` ονειρεύομαι τα δειλινά
φτερά μου, άραγε που ναστε
στ` ανθρώπινα, καθημερινά
γκρίζα σεντόνια βάψτε.

Και δεν μπορώ να ζωγραφίσω
τον ήλιο πορφυρό Απρίλη
να πετάξω και ν` αφήσω
μια φλογίτσα στο καντήλι.

Πα` ρτε με κύματα πουλιά
κει στη σπηλιά να φτάσω
και δυο κλαδιά χρυσή αγριελιά
στο δρόμο, θα μοιράσω.

16-3-2023
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-03-2023