Η Ρωμιοσύνη η πανώρια μας

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Θα γράφω για την πατρίδα ότι και να γίνει με κάνει πάλι παιδί εκεί στις φτωχικές μας αίθουσες που μάθαμε να την αγαπάμε την πανώρια.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μάθαμε να σ` αγαπάμε, στις σχολικές τις παρελάσεις
κι` ήσουν πανώρια και τρανή, στου τοίχου παραστάσεις.
Η επανάσταση.... παιδιά, η ελευθερία στ` άσπρα
τα καριοφύλια του Μωριά, εσύ ήσουνα τα κάστρα.

Περβόλι ήσουνα τρανό κι` όλης της γης μπαξέδες
γαλάζιο φόρεμα γιορτής, κρίνα και μενεξέδες.
Ιστός ψηλά στα ουράνια, μια πέρδικα, μια κόρη
είχες τους ήρωες ψηλά κι` όλοι της γης μαστόροι.

Μαστόροι μα και συγγραφείς, οι ποιητάδες, οι σοφοί
εσύ, από τα πρώτα ανδριωμένη, που μας δονούσε τη ψυχή.
Ήσουν η περηφάνια μας, κι` όλης της γης αλώνια
τρανεύαμε, ψηλώναμε κι` είχε η ελιά μας κλώνια.

Στεφάνια φτιάχνανε για εσέ, τα παιδικά μας χέρια
και θέλαμε η γαλανή, να` χει θεό κι` αστέρια.
Άστρο της γης και της αυγής, ήσουν του Μακρυγιάννη
του Ρίτσου, του Ελύτη, με πορφυρό στεφάνι.

Του Καζαντζάκη η γέννα και του Κολοκοτρώνη
γερνούσαμε και είχαμε, κάτι να μας ψηλώνει.
Μάνα, μητέρα, γαλανή, στο Αιγαίο ένα κοχύλι
του Σεφέρη, του Λουντέμη, ένα χρυσό σφονδύλι.

Δυο λιοκούκουτσα ήσουν λυγερή, σπαθί του Καραισκάκη
πυρρίχιος, πεντοζάλης, του Οδυσσέα Ιθάκη.
Ήσουν και τι δεν ήσουν ,δόξα, τιμή ,ανδρεία
χρυσές αράδες ηρώων, στα πέρατα ιστορία.

Κι` όπως περνούσαν οι καιροί, μάθαμε το Σεφέρη
με το ένα χέρι στο ψωμί και τ` άλλο στο μαχαίρι.
Σαν μας δονούσε η καρδιά, ήσουν του Μπελογιάννη
μυρτιά και δάφνη, βασιλικός, άσπρο σου το φουστάνι.

------------------------------------------------------ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

28-3-2023
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-03-2023