Μεσοπέλαγα να λάμπουν οι φάροι

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Έχω μέρες που με πιάνει το πατριωτικό μου.....θα μου πείτε εσείς τι φταίτε? Χρόνια Πολλά.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μάθαμε να σ` αγαπάμε γαλανή
στο κοκκινόχωμα παιδιά
στους τοίχους ήτανε τρανή
στ` άσπρα ντυμένη η λευτεριά.

Κει που δεν είχαμε ψωμί
με μια κορδέλα στα μαλλιά
κει που περσεύαν στεναγμοί
κι` είχανε οι θεοί μιλιά.

Έλεγε ο δάσκαλος.... ο γέρος του Μωριά
και έβλεπες μια μορφή στο τοίχο
με καρυοφίλια και σπαθιά
και της ανδριωμένης τον ήχο.

Στα χαλίκια, στα στουρνάρια
ψηλώναμε στις παρελάσεις
κι` άφηνε ο ύμνος αχνάρια
στα σύννεφα να φτάσεις.

Στα ρείκια και στα ριζιμιά
μεις ξέραμε τον Καραισκάκη
γνωρίζαμε τη κλεφτουριά
του Ρήγα το γιατάκι.

Κι` είμαστε ήρωες τρανοί
στις μύξες, στη φτωχολογιά
είχαμε σημαία γαλανή
που πάλευε με τα θεριά.

Έτσι μαγικά αγαπήσαμε τη πατρίδα
κι` είχαμε δέκα οργιές ουρανό
που ομορφότερη ποτέ δεν είδα
στης φτώχειας κείνο σκηνικό.

Μάθαμε ν` αγαπάμε τα χώματα
στου μονοθέσιου την αυλή
κι` είπαμε, έχουμε αξιώματα
το Διάκο και τον Διγενή.

Στις σχολικές τις παραστάσεις
μια Αμαλία στο χορό
ήταν φτωχές οι περιστάσεις
μα χόρταινε η ψυχή θαρρώ.

Έτσι μάθαμε ν` αγαπάμε τη πατρίδα
μ` ένα σπαθί και ένα κοντάρι
στα βιβλία έγραφε στερνή ρανίδα!!
και στη ψυχή μας φάροι.

Απλά, ιδανικά μας οι μορφές
δίχως μισαλλοδοξία στη ψυχή
ήταν στο Ζάλογγο οι κορφές
η λευτεριά που είχε μορφή.

Μ` άσπρο φουστάνι υψωνόταν
ως του Βουλκάνου τη κυρά
η λευτεριά, τρανή φαινόταν
στα μάτια μας τα παιδικά.

Πέρασαν χίλιοι χρόνοι και καιροί
πέρασαν μύριοι βαρβάροι
μάθαμε τι είναι οι λαοί
κι` είπαμε, περιστέρια σμάρι.

Πότε θα πετάξουν στη πλάση
για τις γλυκές πατρίδες
πότε η ώρα θα` χει φτάσει
οι παιδικές μας οι σελίδες.

Φως να γεννούν, χρυσό στάχυ
εκατομμύρια άσπροι γερανοί
χρυσή σοδειά μες στο λιοστάσι
χρυσό ξωμάχου το υνί.

Έτσι εμείς αγαπήσαμε τη πατρίδα
μ` ένα κλωνί βασιλικό, θυμάρι
να ξεχειλίζει η ψυχή ελπίδα
μεσοπέλαγα να λάμπουν οι φάροι

16-4-2023
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-04-2023