Φίλε

Δημιουργός: liontari73, spilios

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Από τότε που μ΄ είδε το πρώτο το φως
νομίζω πολλά πως περάσανε χρόνια
δεν έγινα βέβαια θαρρώ πιο σοφός
ούτε που δένω σωστά τα κορδόνια.
.
Έμαθα βέβαια να λέω τον σκοπό
που πάγωσε όμως μια νύχτα στα χείλη
κι από τόσες λέξεις εκείνες κρατώ
που σε ''καρφώνουν'' κι ''ανάβουν'' φυτίλι.
.
Δεν είναι φίλε πως ψάχνω φωτιές
ούτε κατέχω αναπτήρα και σπίρτα
μα φταίνε κάπως αυτές οι εποχές
που ΄χουν οσμή από μούχλα και ήττα.
.
Στη λαίλαπα εντός μου φωνή βραχνή
λες και ΄χει μόλις ξυπνήσει από μέθη
μου λέει με δέος για τη μηχανή
π΄ αισθήματα μέσα κι ανθρώπους αλέθει.
.
Με διακατέχουν, φίλε, πόνοι μυϊκοί
ίδιους μ΄ αυτούς που φέρν΄ η υγρασία
κι ίσως η σκέψη, φταίει, η αναρχική
που χρόνια της πάνω ασελγεί η εξουσία
.
Δεν σου ζητάω να μου πεις συμβουλή
έτσι τα λέω να γλυκάνω τον πόνο
κι ίσως και ΄σύ να με πεις αφελή
που τούμπα θέλω να φέρω το χρόνο.
.
Το φως του ήλιου να δω σαν παιδί
να ξαναβρώ πηγαιμούς μισεμένους
και τούς ανθρώπους όχι σαν ορδή
όρθιους να δω κι όχι συμβιβασμένους.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-06-2023