Οι δικοί μου άνθρωποι (1)

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Οι δικοί μου άνθρωποι (1)</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Οι δικοί μου άνθρωποι (1)</b><p>Δημιουργός: τυχαίος περαστικός<p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Χτες βράδυ κάπως σαν να κόπασαν τα κλάματα και μέσα από το θολό τζάμι διέκρινα ξανά <br />
τη Σοφία-τη Μαρίνα-τον Αργύρη-και τον Αντρέα<br />
μου είπαν πως η παρτίδα δεν έχει σωθεί, με ρώτησαν αν τελικά τους άφησα να μπουν μέσα<br />
κι όταν έγνεψα αρνητικά μου είπαν πού το βρίσκω το κουράγιο κι εγώ τους απάντησα: σιγά το δύσκολο, η ανυπότακτη μνήμη σας με υποχρεώνει να υπερασπιστώ το όνειρο και να το παραδώσω άθικτο παρ' όλη την ευθραυστότητά του σε όποιον το έχει ανάγκη για να αντέξει<br />
και μετά κοίταξα κάτω στο πάτωμα τις σκορπισμένες καραμελίτσες θεάτρου που ξέφυγαν από την τσάντα της Κατερίνας και γλίστρησαν μέσα σε ένα ποιήμά της για να μην ξεχαστούν<br />
κι ύστερα ήταν κι εκείνη η Βέρα-Όλια που αδιάκοπα εδώ και τόσα χρόνια κατεβαίνει κι αδειάζει το λάκκο απ' τα βρωμόνερα<br />
μήπως να ταξιδεύει ακόμα ξεχασμένο στο κατάστρωμα εκείνο το αντίτυπο απ' τη ''γραμμή του ορίζοντος'' του Βακαλόπουλου στο πλοίο της εφηβικής μου ηλικίας<br />
κι ήταν άραγε η Ρίτα εκείνη που όταν έκανα να βγω έξω στο πρώτο βήμα μού φώναξε ''όλα καλά κουρέλι;''<br />
μα η εκ γενετής συστολή μου μαζί με εκείνη την αίσθηση που δεν αποκολλήθηκε ποτέ με τον ομφάλιο λώρο ότι ποτέ δεν θα μπορούσαν να απευθύνονται σε μένα την εμπόδισε απ' το να λάβει απόκριση.<br />
Περιπλανήθηκα όλη νύχτα σε γνώριμους δρόμους που τους περπατούσα πρώτη μου φορά<br />
έναν στίχο (το τέλος της αυταπάτης) πρόλαβε να μου τραγουδήσει η Amy σαν ηχώ από κάποια ξεχασμένη εποχή ''love is a losing game'' λίγο πριν στρίψω στη γωνία<br />
κι όταν λίγο πριν το ξημέρωμα συνάντησα μια παρέα βίωσα ολοκληρωτικά το νόημα των στίχων ''faces look ugly when you're alone'' κι ο Μόρισον από κάποιο σοκάκι (πιθανόν του μυαλού μου) μού έγνεψε ''τα 'λεγα εγώ''<br />
και λίγο πιο πέρα ο Κομπέιν ψιθύριζε μέσα στο τελευταίο σκοτάδι λίγο πριν δώσει τη θέση του στο καινούριο φως μια θετική σκέψη (ή όπως το πάρει κανείς) για να αντέξω την υπόλοιπη μέρα:<br />
''I'm so happy cause today I found my friends in my head''.<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-08-2023</td><td valign=top></td></table><br />