Μορφίνη ελπίδας

Δημιουργός: MARGARITA

Έχουνε γάμο στο χωριό και ο αντίλαλος από τα κλαρίνα γεμίζει τη κάμαρα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θαρρείς και πρωταγωνιστούσε σε μονόπρακτο
και γω επάνω στο σταυρό, σαν θηλυκός Χριστός,
ν΄ ακούω την ανάσα του, θεατής, στο ίδιο σκηνικό
κάτω από το βλέμμα ανέραστων αστεριών.
Το χέρι μου ποθούσα ν΄ απλώσω να τον αγγίξω,
μορφίνη ελπίδας να δώσω τον πόνο του να διώξω,
μα η ιστορία με ήθελε επάνω στα καρφιά.
Η φωνή του υπόκωφη, βαθιά, κοντά, σαν
του υποβολέα κρατούσε χρόνο πίσω απ΄ την αυλαία.
Ο χρόνος ήτανε γοργός, η αφήγηση μπλεγμένη,
η λόγχη στο πλευρό μου έκοβε τον συνειρμό μου.
Να αφομοιώσω, να μην παγώσω.
Πάρε από μένα τον πόνο αυτό, κατέβασε με
απ τον σταυρό, δεν βλέπεις, δεν αντέχω, δεν είπα.
Ζήτησα μόνο ένα ποτό και διό τσιγάρα χρόνο,
να σβήσουν από τις παλάμες οι τρύπες που είχαν
ανοίξει τα καρφιά. Να πάρω μια ανασαιμιά.
Με άφησε εκεί πάνω, δεν ήταν άκαρδος,
κέδρος το υλικό του, χρόνο δεν είχε ούτε
για τον εαυτό του. Στην αγωνία ο χρόνος
είναι στάσιμος, όχι αναστάσιμος.
Ο πόνος ο δικός του ήταν αγάπης χαμός,
ο πόνος ο δικός μου ήταν φιλίας ψαλμός

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-09-2006