Αναβατης Δημιουργός: kostas maris, Κώστας Μιχαήλ Μαρής (Kosmima) Κρύβω αυθόρμητα ή μη, το φως που αργεί... Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info ΑΝΑΒΑΤΗΣ (Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2023)
Πήρα χώμα από τη γη, απ’ του χρόνου την πληγή
πήρα αίμα, μπογιατίζοντας το χιόνι,
απ’ την πέτρα, που ‘σκαψαν τα νύχια, σκόνη …
Πήρα τη βαθιά κραυγή, των ονείρων τη βροχή,
την καρδιά και την ψυχή,
τη φωνή, απ’ όποιο, δε σωπαίνει, αηδόνι …
(και την άναρχη φωνή του Ψαραντώνη) …
Πήρα σώμα απ’ την αιχμή, απ’ της μνήμης το καρφί
πήρα αίμα, πριν σταυρώσω την ανάγκη,
μπρος στο μόχθο, δρέποντας απ’ τ’ άγριο στάχυ …
Πήρα ήλιο και βροχή, στο βωμό π’ ανθίζει η ευχή,
παίζει η λύρα μουσική
και ξωπίσω ακολουθούν της γης οι μάγοι …
(κι ο παλιός θεός, του Γιώργη του Στρατάκη) …
Πήρα χρώμα απ’ την πληγή, απ’ το γρήγορο π’ αργεί,
πήρα αίμα από μετάγγισης μπουκάλι,
στην κλεψύδρα που μετρά, χωρίς να σφάλει …
Πήρα μπρούσκο απ’ την ψυχή, πριν ο Μίδας πιει από ‘κει,
με ειρηνική ιαχή,
σ’ όσα «σώπασαν», φωνή να δώσω πάλι …
(γιος πρωτότοκος, του Γεναρομιχάλη) …
Στήνω αντίσκηνο στο’ χρόνο που ευλογεί,
την αγάπη, την ελπιδοφόρα σκέψη μου,
μ’ αντοχή, μ’ επιμονή κι υπομονή,
μαραγκιάζει η ευχή κι ο πόθος, κάθε λέξη μου …
Κρύβω αυθόρμητα ή μη, το φως που αργεί
και στα μεσακά του δρόμου, ανθεί απ’ τη στάχτη μου,
κάθε ορφανεμένου στίχου, η μουσική,
π’ αναβάτη στ’ άλογο έχει, την Ιθάκη μου …
Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-11-2023 | |