Η Γη Που Ονομαστηκε Ελενη

Δημιουργός: kostas maris, Κώστας Μιχαήλ Μαρής (Kosmima)

Συνταξιδεύοντας, στην άγνωρη Ατλαντίδα, κρατώντας φλόγα σπαρματσέτου, που δεν τρέμει,

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η ΓΗ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΣΤΗΚΕ ΕΛΕΝΗ (Δευτέρα 5 Αυγούστου 2024)

Μπροστά στου χρόνου την παράτολμη ρυτίδα,
που ‘ναι στης μοίρας τ’ άγριο μέτωπο σκαμμένη,
παλεύω εντός μου, για τη μέσα μου πατρίδα,
τη γη π’ αντί για γη, ονομάστηκε «Ελένη !» …

Τρεις παραστάσεις, μπρος στ’ ανάκτορο του Μίδα,
χωρίς σταλιά κρασί, είδαν, ‘φυγαν μεθυσμένοι
οι θεατές, γι’ αυτό θαρρώ υπάρχει ελπίδα,
να βρει ξανά φωνή, τ’ αηδόνι που σωπαίνει …

Βρήκα κι εγώ αφορμή, να ψάξω τη σελίδα
της ιστορίας, που ‘χε ο συρφετός κρυμμένη,
απ’ τις σιωπές, που πολεμούσανε μ’ ασπίδα
την ποιητική γραφή, τον λόγο που επιμένει …

Συνταξιδεύοντας, στην άγνωρη Ατλαντίδα,
κρατώντας φλόγα σπαρματσέτου, που δεν τρέμει,
ο καπετάν-Βασίλης, μου δώσε πυξίδα
της νύχτας τ’ άστρο, π’ οδηγεί στην ειμαρμένη …

Αγκυροβόλησα με μαστοριά κι ελπίδα,
σ’ ένα λιμάνι και χρυσά πλουμιά, να υφαίνει
μ’ αγνό μετάξι του σεβντά, τη Χρύσα είδα
και παραδίπλα από ‘κείνη, την Ελένη …

Τι κι αν οι δυο, απ’ τις τρεις, τις παραστάσεις, που είδα,
τέλειωσαν, μέσα στην καρδιά μου, η φλόγα μένει
ζεστή, μαζί μ’ αυτήν και μια λαμπρή ηλιαχτίδα
κι άλλο ταξίδι επερχόμενο, σημαίνει …

** Στίχοι : Κώστας Μιχαήλ Μαρής / “k©sm!m@” ***

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-08-2024