Κουμακι

Δημιουργός: kostas maris, Κώστας Μιχαήλ Μαρής (Kosmima)

γράφοντας κάθε εργόχειρο, έμαθα πως για τ’ όνειρο να ζεις και μόνο, φτάνει …

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΚΟΥΜΑΚΙ (Πέμπτη 8 Αυγούστου 2024)

Νύχτα βουβή, καλοκαιριού, σ’ ένα γ-κουμάκι τ’ αοριού
που ‘χτισα με χαράκια,
να ξαποστάσω έγειρα, στο νου, στη σκέψη μου, έφερα
παλιών γ-καιρών μεράκια …

Τότε-σας που ‘μουν-ε παιδί κι ώσπου να φτάξω ως την γ-κορφή
του γέρο Ψηλορείτη,
σε κάθε στάση, που άραζα, στίχους στσι πέτρες χάραζα,
με μαστοριά τεχνίτη …

Στ’ αορείτικα χαράκια, έγραφα ψυχής μεράκια,
έγραφα ψυχής μεράκια, αυτοσχέδια στιχάκια …

Κάτω απ’ το φως του φεγγαριού, μες στο κουμάκι τ’ αοριού,
π’ ο ίδιος είχα χτίσει,
μιας κι ο Μορφέας έκανε περίπολο και μ’ έψαχνε,
ήρθε να με κοιμίσει …

Κι είδα στ’ ονείρου τη φυγή, θεός πως ήμουν σ’ άλλη γη,
χωρίς στο σώμα πόνο,
βαθιές ανάσες έπαιρνα κι απρόσκοπτα ανέβαινα
ως τ’ ουρανού το’ θρόνο …

Και στο δρόμο που τραβούσα, γέλαγα και τραγουδούσα,
γέλαγα και τραγουδούσα, στ’ ανηφόρι που τραβούσα …

Κάποια σκληριά του δοξαριού λύρας γ-ή απ’ αναπνιά θεριού,
απ’ τ’ όνειρο ξυπνά ‘με
και το κουμάκι που έχτισα, σαν την αυγούλα ξύπνησα,
το ‘δα κρεβάτι να ‘ναι …

Κι εγώ ξανάγινα θνητός, ένας μεσήλικας απλώς
στου κόσμου το σεργιάνι,
γράφοντας κάθε εργόχειρο, έμαθα πως για τ’ όνειρο
να ζεις και μόνο, φτάνει …

Κι ακονίζω τη λεπίδα, τ’ όνειρο να γράψω που είδα,
σ’ αορείτικο χαράκι, με μικρού παιδιού μεράκι …

** Στίχοι : Κώστας Μιχαήλ Μαρής / “k©sm!m@” ***

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-08-2024