Ο Μερακλης Του Ντουκιανιου

Δημιουργός: kostas maris, Κώστας Μιχαήλ Μαρής (Kosmima)

Λιθοξόος της ελπίδας είμαι και τολμώ να φτάσω μέχρι του γκρεμού την άκρη, τα φτερά να δοκιμάσω,

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ο ΜΕΡΑΚΛΗΣ ΤΟΥ ΝΤΟΥΚΙΑΝΙΟΥ (Σάββατο 10 Αυγούστου 2024)

Στης ανάγκης το ντουκιάνι, που την ν-ταχινή πηγαίνω,
κάθε χωριανού τα χούγια έχω αρχίξει να μαθαίνω,
πως τον μ-πίνει τον γ-καφέ ν-του ο καθένας στο ποτήρι,
μα κι εγώ όμως σε γ-κιανένα δε’ χαλώ ποτέ χατίρι …

Μαχμουρλήδες στο ντουκιάνι, μου πλακώνουν κάθε τόσο,
το μακρύ και το κοντό τους, ζάφτι κάνω ως τώρα, ωστόσο
στο ‘να χέρι το μαρκούτσι του καφέ, στο χέρι τ’ άλλο
το χαρτί και το μολύβι, οπλοστάσιο μεγάλο …

Στ’ αναβόλεμα του χρόνου, έχω την γ-καρδιά πυξίδα,
πολεμώ για τ’ όνειρο μου και τη μέσα μου πατρίδα,
σ’ όποια μ-πέτρα κι αν σκοντάψω, αν γ-και δεν μπορώ να σκύψω,
βρίσκω τρόπο να την μ-πιάσω και στα χέρια να τη στύψω …

Λιθοξόος της ελπίδας είμαι και τολμώ να φτάσω
μέχρι του γκρεμού την άκρη, τα φτερά να δοκιμάσω,
μες στα στήθια μου φλογίζει του ποιητή το σπαρματσέτο
και ποτέ μου δεν θα βάλω, στο συναίσθημα λουκέτο …

Στης ανημποριάς το’ δρόμο, με κορμί σακατεμένο,
κόντρα στο’ φονιά το’ χρόνο και στο μαύρο πεπρωμένο,
προσπαθώ να μείνω ολόρθος, να μη σκύψω το κεφάλι,
απ’ τη μια με σέρνει η μοίρα, το φιλότιμο απ’ την άλλη …

Τσ’ αρτεργατικής το βάρος, λόγω υγείας τ’ απαρνιέμαι
κι αν γ-κουτσά στραβά σαλεύω, πάλι δεν μ-παραπονιέμαι,
έχω μάθει να καρφώνω τη γροθιά μου στο μαχαίρι,
να νικώ καημό και πόνο κι όποια πίκρα η μοίρα φέρει …

Τ’ αρτεργάτη το φορτίο,
λόγω γκάζου του κορμιού,
το ‘χω αφήσει κι έχω γίνει
μερακλής του ντουκιανιού …

Επαφίεμαι στο γούστο,
στον γ-καθένα μουστερή
κι επιδέχομαι, υποδείξεις
για καφέ, ελαφρύ ή βαρύ …

** Στίχοι : Κώστας Μιχαήλ Μαρής / “k©sm!m@” ***

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-08-2024