Μία φορά και έναν καιρό (μέρος δεύτερο) Δημιουργός: Νίνο Αυγέρης, Αντώνης Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Διάλεξα ένα καφέ, απόμακρο, απόκρημνο. Ήρεμο, να είμαστε εγώ και εσύ και ας είναι Δεκέμβρης μήνας κάτσαμε κάτω από τις μουριές σε μία θέση που δε ξανά έκατσα. Δε κρύωνα! Είχα απέναντι μου εσένα. Δε με νοιάζει τίποτα. Έχω εσένα και αυτό μου φτάνει.
Λίγες μέρες πριν, είχε γίνει μία παρεξήγηση και δε μου μίλαγες. Τότε ήμουν Δυστυχισμένος. Τι σε έπαιρνα τηλέφωνο, τι μηνύματα σου έστελνα, βράχος εσύ. Όλοι βλέπουν ένα σκληρό βράχο. Εγώ, βλέπω, ένα μαλακό βούτυρο. Που την βρίσκεις τέτοια σκληράδα, ούτε εγώ το ξέρω.
Μέχρι να έρθει ο καφές, είπαμε τα απολύτως απαραίτητα. Σε κοιτώ στα μάτια και σε ρωτάω! “Έχω ανταγωνιστή” σε “διεκδικεί κανείς;” να ξέρω τι μου γίνετε και μου απάντησες “όχι” τις απαντήσεις μου τις πήρα εγώ. Αν ήταν αλήθεια.
Δεν είχα να παλέψω με κανέναν λοιπόν, παρά μόνο το ξερό σου το κεφάλι και τον εγωισμό σου. Τα πόδια μου από την αρχή τα έχωσα ανάμεσα στα δικά σου και δεν έδωσες καμία αντίσταση, κάθε άλλο. Όλο ερχόμαστε και πιο κοντά. Το χέρι σου η θα είναι στο χέρι μου, ή στο πόδι μου η στο τσιγάρο. Πότε σε πειράζω, πότε σε χαϊδεύω στο πρόσωπο σου, πότε αγριεύω το βλέμμα μου. Εγώ πιο βούτυρο από εσένα. Έχω παραδοθεί κυριολεκτικά.
Το νάζι μου δε σταματά!
Σε κοιτάω στα μάτια και είναι λες και δε το πιστεύω. Λιώνω. Εσύ είχες ξεχάσει τα τσιγάρα σου και εγώ είχα χάσει το μυαλό μου. Έχω παραδοθεί στο βλέμμα σου κάθε φορά που με κοιτάς! Τρεβλίζω και χάνω τα λόγια μου! Και όχι μόνο εγώ.
Για μία στιγμή ο έρωτας αυτός διακόπηκε από ένα τηλεφώνημα. Βρήκα την ευκαιρία και έβγαλα μερικές φωτογραφίες την ώρα που μιλάς! Για να παγώσω αυτή την στιγμή, για να απαθανατίσω ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο και την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου στον ΈΡΩΤΑ!
Ο Χρόνος μας πιέζει! Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-08-2024 | |