Λεβιάθαν Δημιουργός: bobxaman, Μπάμπης Αμανατίδης Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
Τη γαλήνη έσπασε το βουητό της βροντής που έπιασε ξαφνικά.
Στη συνέχεια ένα σμήνος λευκών περιστεριών
πέταξε ξαφνιασμένο προς τη σκοτεινιά τ' ουρανού.
Το πέταγμα τους, στιγμιαία άφησε ημίλευκο μετείκασμα που θύμιζε
μαζική πτώση πεφταστεριών που βουτούσαν στην αδάμαστη άβυσσο.
Εκείνη την αλλόκοτη νύχτα της εξόντωσης, εν όψει της επερχόμενης συμφοράς,
τα άνθη άνοιξαν αντιλαμβανόμενα ίσως την αρχέγονη διαδικασία διαιώνισης του είδους.
Κι από τον κρατήρα της ανοιχτής πληγής ανάβλυζε ανεξέλεγκτα φλεγόμενη λάβα,
σαν φλεγόμενο πέος που καίγεται από πόθο.
Η γαλάζια σφαίρα είχε το μέγεθος κεφαλής καρφίτσας στον ουράνιο χάρτη,
η ιστορία της όμως ήταν τεράστια και σημαντική σαν τον προορισμό της.
Το ηλιοβασίλεμα ένα τρένο πέρασε γεμάτο στρατιωτάκια,
φαίνονταν ψεύτικα όμως ήταν αληθινά.
Τον επόμενο μήνα θα έχουν πάρει βάρος σε σημείο να λέμε
ότι θα γινόταν σαν γουρούνια που κυλιούνται στις λάσπες
για όλη τη μακάρια ζωή τους, μέχρι να φτάσει ο χρόνος της σφαγής.
Μείναμε στα σπίτια αναλογιζόμενοι τη τύχη των γουρουνιών,
τον προορισμό τους, αποφεύγοντας τη σκέψη του δικού μας θανάτου.
Κάθε σκέψη που αποστρέφεται το θάνατο είναι ευπρόσδεκτη.
Οι ακτίνες του καλοκαιρινού ήλιου έψηναν τη γη και μάραιναν τα καταπράσινα λιβάδια.
Οι ώρες περνούσαν με αργό αλλά σταθερό ρυθμό.
Στην άνυδρη παραποτάμια παραλία υπήρχε μονάχα η φλεγόμενη άμμος και τ' αρμυρίκια.
Οι ατμοί που αναδύονται από το αργιλώδες νερό λαμπύριζαν τρεμοπαίζοντας στο βάθος.
Σε όλο το χώρο πουθενά δεν υπήρχε ψυχή. Τι ειρήνη και τι κούραση!
Η ηρεμία θύμιζε τοπίο παλιού λησμονημένου νεκροταφείου με ξεχασμένες μνήμες.
Ξαφνικά, στη γραμμή του ορίζοντα ένα λευκό σύννεφο -σαν απειλητικό ποτάμι -
αναδύθηκε ελαφρά και μεγεθύνθηκε καλύπτοντας τον ουρανό.
Η φλογερή ατμόσφαιρα έσφυζε από ένταση και το ελαφρύ μουρμουρητό του ανεπαίσθητου αέρα σκόρπιζε στα λιβάδια και τα δάση τα νέα για το τι θα επακολουθήσει.
Στ' ανθρώπινα κινητά τηλέφωνα εισχώρησε απειλητικό αποφασισμένο μήνυμα
με εκατό δώδεκα λέξεις που ανακοίνωνε την άφιξη του Λεβιάθαν.
Αγωνία κυρίευσε τους ανθρώπους αλλά περισσότερο τα δυστυχισμένα δεμένα ζώα.
Ευτυχώς ο Λεβιάθαν μας λυπήθηκε και κίνησε σε αλλότριους τόπους.
Μπερδεμένοι απόηχοι του ανέμου που φύσηξε θεωρήθηκαν σαν καταιγίδα,
χαλάζι όρμησε απειλητικά τρομάζοντας τ' αγροτόπαιδα.
Φώναξαν θριαμβευτικά: Έρχεται....έρχεται ...!
Σκόνταψαν στο δρόμο και κρύφτηκαν κάτω από τις τσίγκινες λαμαρίνες
όπου η καταιγίδα ακούγεται απειλητικότερη.
Η φύση ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο κρύβοντας πραμάτειες,
εν τω μεταξύ το σύννεφο που απειλούσε τον φλεγόμενο ουρανό
εγκατέλειψε τον χώρο και ακολούθησε τη φορά του ανέμου
αφήνοντας τα παιδιά κάτω από τις λαμαρίνες
με την αγωνιώδη περιέργεια του απόκοσμου θορύβου.
Η καταιγίδα αναστατώνει την πλάση και μια τρελή κραυγή πλησιάζει
από το απέραντο μακρινό λιβάδι όπου η απόλυτη ηρεμία μεταμορφώνεται σε απόλυτη αταξία.
Οι παράκτιες κλαίουσες ιτιές του ποταμού χορεύουν με απλωμένα τα μαλλιά τους στον αέρα.
Τα γερασμένα κουφάρια των δέντρων επιζητούν την ευκαιρία ν' απαλλάξουν την παρουσία τους στις νέες παραφυάδες που ανυπομονούν να πάρουν τη θέση τους.
Μια καρακάξα κρατά με το ράμφος τη φωλιά με τ' αυγά της,
ενώ το μαύρο σύννεφο που καλύπτει τον ουρανό βρυχάται
σαν την ορχήστρα του Ριχάρδου Βάγκνερ,
ο χορός συνεχίζεται, χίλιες κραυγές σβήνουν κι η νύχτα
αρχίζει να καλύπτει με τα συντρίμμια της τα χωράφια που τυλίγονται στο σκοτάδι.
Τι έγινε με τα πουλιά, τι έγινε με τα λουλούδια, τι έγινε με το όμορφο, εύφορο λιβάδι;...
Μετά από μια νύχτα φρίκης, το φωτεινό και γαλήνιο πρωινό εμφανίζεται όπως πάντα.
Τα χωράφια ξαναγεννιούνται φορώντας την αιώνια ενδυμασία τους.
Είναι ο φυσικός νόμος που ανανεώνει τα πάντα, Αιτία-Αποτέλεσμα-Ανακαίνιση,
ο άνεμος και το σύννεφο είναι δυνάμεις που καταστρέφουν και δημιουργούν,
ευτυχισμένοι οι βράχοι που αγνοούν τη ζωή που μετά βίας νιώθουν.
Εσύ που όρθιος υψώνεις το γαλήνιο μέτωπο στους ουρανούς,
ξέρεις τι είναι η ύπαρξη;
Θεσσαλονίκη 27 Αυγούστου 2024
Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-08-2024 | |