Του τουκ, του ταμ

Δημιουργός: heardline, Λύρας Ιωάννης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ту тук, ту там* (μία εδώ, μία εκεί)
* του τουκ, του ταμ, η προφορά

Ο κόσμος πόσο άλλαξε απ' τα παλιά τα χρόνια...
Ανοίγεις το παράθυρο κι αντί βροχή και χιόνια,
χειμώνας αν και έφτασε -μοιάζει για καλοκαίρι-
τη νύχτα κάτι γίνεται χωρίς ένα αστέρι.

Την άλλη μέρα το πρωί μείον εικοσιπέντε
κι απ' τα κλινοσκεπάσματα -να 'σαι στο παραπέντε-
από το κρύο σηκωτός και αργοπορημένος,
δίχως βενζίνη στο μοτέρ, σχεδόν σαν τρελαμένος

για τη δουλειά τρεχάτος πια, να μη μπορείς να φτάνεις,
κάρτα στην ώρα να χτυπάς και κείνη να τη χάνεις.
Τα συγκαλά σου παίζονται με τόση αγωνία
και με τον πόνο στην καρδιά άτιμη καινωνία!

Σαν το φτερό στον άνεμο -σαν να 'σαι κλοτσοσκούφι-
πίνεις καφέ στα γρήγορα και само μονορούφι,
για να στανιάρεις, να σταθείς, σε τόσες δυσκολίες
στα τόσα σου βαρύθυμα απ' τίς ανωμαλίες...

Να ζει κανείς ή να μη ζει με τόσες ιστορίες;
Να τού γεννώνται, σίγουρα, τοιαύτες απορίες...
Τού πως να μένει σαν φτερό στο ράπισμα τ' ανέμου
με τα στριφογυρίσματα˙ για πες κι εσύ Θεέ μου...

Ω! αλλαγές των αλλαγών σε τούτον τον αιώνα...
Ω! συμφορές των συμφορών σ' ανίκητο αγώνα...
Ω! τής φθοράς σε πόλεμο επί τ' επιουσίου...
Ω! τής ζωής τα άπιαστα τ' άνοστου κι ανουσίου!

Πιάσ' το αυγό και κούρεφ' το˙ άλλος κλοτσά τη μπάλα...
Πιάσ' τα μαλλιά και τράβα τα˙ μια τρίχα στην κεφάλα...
Πιάσ' το σταυρό και σήκωσ' τον˙ ιδού ο Γολγοθάς σου...
Πιάσ' τη φθορά που έρχεται τούδε προς τα στερνά σου...

Και τώρα τι σού έμεινε, πες μου στενάχωρέ μου;
Το τίποτα στο τίποτα καλέ μου και χρυσέ μου;
Ο άνθρωπος στον άνθρωπο καλό ποτέ δε κάνει
κι αντί καλού, στο κάκιστο, πάντοτε σε δαγκάνει.

Μία εδώ, μία εκεί, παντού σε σμπαραλιάζουν
κι όλα τα κοκκαλάκια σου μονίμως σού τα σπάζουν...
Φορέας των τραυμάτων σου μ' ευθύνη σου ιδία˙
πληρώνεσαι να γεύεσαι αυτή την αηδία!






само=μόνο

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-10-2024