Εσύ κι Εγώ

Δημιουργός: ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ, Αγγελική

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Α΄

Φλέρταρα με τον έρωτα και ήθελα να τον ζήσω
Γι αυτό φτερά εφόραγα, για να τον συναντήσω.

Η λάμψη του με ζάλιζε, φώτιζε τα όνειρά μου
Με μέθαγε και μου ΄φερνε τον ήλιο συντροφιά μου.

Οι ακτίνες του όπως έπεφταν μάγευαν την καρδιά μου
Με νέκταρ την επότιζαν κι άνοιγα τα φτερά μου.

Διέσχιζα τα σύννεφα, πέταγα απ΄ τη χαρά μου
Και η μόνη μου επιθυμιά να φτάσω τα όνειρά μου

Κι ανέβαινα κι ανέβαινα, τον ήλιο ν΄ αγκαλιάσω
Να νοιώσω την ανάσα του την αίσθηση να χάσω.

Μα ο ήλιος ήταν πύρινος έκαψε τα φτερά μου
Κι εγώ πεζή εβρέθηκα να ψάχνω τα όνειρά μου.

Β΄

Ο έρωτας ήτανε πεζός, μόνος σε μια γωνία,
Παιδιά, γυναίκα άφηνε κι έψαχνε τη μαγεία

Έψαχνε ένα όραμα που τόχε εγκαταλείψει
Γιατί τον πήγαινε ψηλά, πολύ ψηλά στα ύψη.

Ο ίδιος δεν είχε τα φτερά ψηλά για να πετάξει
Και ζήτησε απ΄ τη μάγισσα τη μοίρα του ν΄ αλλάξει.

Μια πετονιά του έδωσε, το όραμα να δέσει
Για να το φέρει πιο κοντά και να τον συγχωρέσει


Γ΄

Το όραμα ήμουν εγώ κι εσύ πεζός ιππότης…………

Δ΄

Έμεινα εγώ χωρίς φτερά, συ δίχως το όραμά σου

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Το όραμα δεν πιάνεται, το φτιάχνει η φαντασία
Μα ότι μας πονεί γλυκά λέγεται νοσταλγία

Το όραμα είναι πεθυμιά, είναι καημός κι ελπίδα
Και σαν πραγματοποιηθεί γίνεται ευλογία.

Εγώ δεν είμαι το όραμα, εγώ είμαι η νοσταλγία
Που έκανα τα οράματα να γίνονται ευλογία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-10-2006