Γέννηση

Δημιουργός: Ηπιολόγος, Θανάσης

25-12-85 (Στη γέννηση του γιού μου)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μέσα απ' τον καταθλιπτικά σκοτεινό ουρανό,
μέσα από μιά αναβλύζουσα ελπίδα ψυχή,
κάτω από σκοτεινά προαισθήματα γιά το μέλλον,
πίσω απ' τα φωτεινά παράθυρα
κι ενώ ο νους σκόπευε σε όνειρα κοντινά κι αλαβάστρινα,
ήρθε το Φως!

Ήρθε η μορφή του αναπτυγμένου τριαντάφυλλου κι αντάμωσε
με την ανασεμιά του θαλασσινού αλατιού,
συντρίβοντας, τα συμπαγή σύννεφα του καπνού,
-που δημιουργούσαν νωχελικά τα μνησίκακα τσιγάρα-
δροσίζοντας κι ελευθερώνοντας θριαμβευτικά
τις θλιβερά στεγνές ανάσες
και τα κατακόκκινα μάτια.

Ήρθε το κρύσταλλο του έμβρυου
μέσα από μιά συρτή κραυγή πόνου
που βγήκε ακράτητη μέσα απ' τα παλλόμενα σπλάχνα
και το ηλεκτρικό ρεύμα που ξοδεύτηκε
βοήθησε το φωτοστέφανο να λάμψει,
ενώ το αδύναμο κι αβέβαιο κλάμα
συνόδεψε τον πορτοκαλένιο ήχο της εύθραυστης καρδιάς
που ακούστηκε παρ' όλ' αυτά, δυνατά μέσα απ' το στηθοσκόπιο.

Έλαμπε 'κείνην την ώρα γεμάτο δόξα το άστρο στον ουρανό
που είχε ήδη εκπληρώσει το σκοπό της
προσμενόμενης εμφάνισής του
και το δάκρυ που κυλούσε στο σφιγμένο μάγουλο του άνδρα

αντανακλούσε τις χαρούμενες αναλαμπές.

Ο μέχρι τότε φραγμένος κι άνυδρος λαιμός
αναζήτησε την ασφαλή και γλυκειά μυρωδιά
της δροσερής και λεπτεπίλεπτης σάρκας
και το αυτί τεντώθηκε προσανατολιζόμενο
προς το διαυγές και επιβεβαιωτικό πλέον κλάμα
που κατανάλωσε μονομιάς την ψυχοβόρα αναμονή
που έδενε κόμπους τη στοργική σκέψη
και καταδυνάστευε κάτι σπάνιες κι αβέβαιες κινήσεις.

Η ατσάλινη ένταση που κυριαρχούσε στο πρόσωπο
καταθρυμματίστηκε
κι αυτό έλαμψε αυτόφωτο και σίγουρο.
Η εμφάνιση του συγκρατημένου χαμόγελου
και η αποκόλληση των χειλιών
στην απότομη εκπνοή που προηγήθηκε
επιστέγασαν την ανακούφιση που απλώθηκε μονομιάς
στο μουδιασμένο σώμα,
παραμερίζοντας βίαια και το τελευταίο ίχνος
πυρετικής αγωνίας που το είχε εδώ και ώρες διαποτίσει.

Τα χέρια όμως κι αν χαλάρωσαν για λίγο,
φάνηκαν να εκτινάζονται εκ νέου
στη σύλληψη του απείρου.

Το δυνατό σώμα του άντρα τραντάχτηκε ξαφνικά
και μιά δόνηση τον διαπέρασε κάθετα
την ώρα που η ανάμνηση της ακράτητης επιθυμίας
και του συμπαγούς πόθου για τη γυναίκα
πέρασε σαν αστραπή απ' το νου του.
Η ζεστή αγκαλιά της γυναίκας που τον κράτησε σφικτά
στην ατέρμονη αποζήτηση της αγάπης
εκείνη τη λαξεμένη από δέκα φεγγάρια νύχτα,
έρχεται και ξαναλάμπει σαν φλεγόμενη σφαίρα
στον τρεμάμενο απο συγκίνηση νου και
φέρνει την πρόωρη ευτυχία στο αποκορύφωμά της,
ενώ το χρυσάφι χάνει την αξία του
και ο ήλιος απλά, φωτίζει...
Ο Κρύσταλλος έλαμψε!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-10-2006