Δε φταις εσύ

Δημιουργός: asterios1971, Asterios Doufas

«Δε φταις εσύ, μωρό μου, για όλα αυτά, είναι το πάθος που κάνει ζημιά.»

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δε φταις εσύ
Γράφει ο Αστέριος Ντούφας

Ανέβα πιο πάνω, μωρό μου, μη δεις,
τα μάτια κλειστά, η σάρκα θα πει.
Τα δόντια μου σφίγγεις, το χέρι σκληρό,
φωνάζεις, δαγκώνεις, το θέλεις καυτό.
Δεν έχεις όρια, ούτε ντροπή,
τα στήθη σου λάβα που ψάχνει ρυθμό.
Το στόμα σου φλέγεται, πίνω ηδονή,
μου λες "μη σταματάς, κράτα το εκεί".
Τα πόδια σου ανοίγεις, η πλάτη βογκά,
τα χέρια σου σφίγγω, σε κάνω θεά.
Κι όταν τελειώσουμε, δε θα σκεφτείς,
γιατί η αλήθεια είναι πως θες να το ζεις.
Κοιτάς το ταβάνι, το σώμα γυμνό,
μου λες "μη σταματάς", το θέλεις σκληρό.
Η ανάσα σου τρέμει, η πλάτη βραδιάζει,
στα δάχτυλα σβήνω ό,τι μέσα φωνάζει.
Τα μάτια σου σβήνω, τα δόντια σου βρίσκω,
το αίμα κυλάει, το χέρι σου πνίγω.
Δε θέλω παιχνίδια, δε θέλω ντροπές,
σε θέλω γυμνή, δίχως σκέψεις κρυφές.
Τα πόδια μου δένεις, μα σπάω δεσμά,
φωνάζεις πως μ’ έχεις, σου λέω ξανά.
Και όταν τελειώσει, μη μου πεις "φύγε",
γιατί ξέρεις, μωρό μου, θα 'ρθω κι απόψε.
Τα λόγια τελειώσαν, δεν έχει "σταμάτα",
το σώμα σου λιώνει, μου λες "πάμε γκάζια".
το όνομά μου, μα πνίγεις κραυγές,
με θέλεις, το ξέρεις, δε βάζεις σκιές.
Τα χείλη σου ψέματα λένε, μα καίνε,
οι πράξεις σου δείχνουν πως πάλι σε μένα το φέρνεις.
Δε θέλω να φύγεις, δε θέλω να κλαις,
το σώμα μιλάει, δε θέλω ευχές.
Τα νύχια σου κόβουν, το αίμα ζεστό,
η νύχτα γεμίζει αλήθειες κρυφό.
Δεν είσαι καλά, μα ούτε κι εγώ,
μαζί καταστρέφουμε κάθε σωστό.
Γυρνάς στο κρεβάτι, το βλέμμα θολό,
και ξέρω πως μέσα σου θες πιο σκληρό.
Στο πάτωμα πέφτεις, δε θέλεις το φως,
τα μάτια κλειστά, το κορμί σου γυμνό.
Οι ανάσες βαριές, το δέρμα καίει,
το αίμα χορεύει, ζητάει, γυρνάει.
Δε θέλω κουβέντες, δε θέλω γιατί,
το νιώθεις βαθιά, το ζεις δυνατά.
Τα χέρια μου σφίγγεις, μου λες "μη σταματάς",
φωνάζεις το όνομά μου, χάνεσαι εκεί.
Και όταν το τέλος θα έρθει κρυφά,
θα θες να αρχίσεις ξανά απ’ την αρχή.
Το στόμα σου βρίσκω, το παίρνω αργά,
μου λες "προχώρα", μου λες "πιο μετά".
Τα δάχτυλα γλιστρούν, φωνάζεις γλυκά,
δε θέλω να φύγω, σε θέλω ξανά.
Η πλάτη γρατζουνιές, το σεντόνι φωτιά,
σε νιώθω να σπας, να χάνεσαι εκεί.
Τα λόγια δεν έχουν πια σημασία,
ο ρυθμός δυναμώνει, η σκέψη αργεί.
Στο τέλος θα σβήσω βαθιά στο λαιμό,
και θα ξέρεις πως μέσα μου θα ‘σαι θεό.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-02-2025