με ρούφηξε η τρέλα με έφτυσε η αγάπη

Δημιουργός: tabasco0, Νίκος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κάποτε, όταν ήμουν νέος και μαλάκας, έμενα στο Έσσεν της Γερμανίας.

Εκεί πηδούσα μια μάγισσα.

Κανονική. Όχι δήθεν «γυναίκα με μυστήριο» – μάγισσα. Με βατραχοπόδαρα, ματζούνια, πεντάλφες και κάτι ζωμούς που μύριζαν θάνατο και καύλα μαζί.

Το βράδυ την ξέσκιζα, το πρωί με ξέσκιζε εκείνη — στο μυαλό.

Μια από τις τελευταίες μας νύχτες — λίγο πριν φύγω για Ελλάδα, γιατί η μάνα μου ψυχορραγούσε — με ρώτησε:

«Τι θέλεις να σου αφήσω; Ζήτα ό,τι θες. Αλλά πρόσεχε: θα το πληρώσεις».

Εγώ, ρομαντικός και ηλίθιος, με Βέρθερο στο συκώτι και Floyd στα ακουστικά, της είπα:

«Θέλω να ζήσω την απόλυτη αγάπη. Να τη νιώσω στα σπλάχνα μου».

Μου ’ριξε ένα βλέμμα τύπου "χαχα ωραία, λοιπόν, ας ξεκινήσει το ξόρκι."

Δεν κατάλαβα τι εννοούσε. Το κατάλαβα όταν πέθανε η μάνα μου.

Και κάτι μέσα μου έσπασε. Όχι με δραματισμό. Με σιωπή. Με σκουριά. Με τίποτα.

Τότε ξεκίνησε η κατηφόρα: θλίψη – κατάθλιψη – μανία – χάπια – ενέσεις – ψυχιατρεία.

Αντί να βγω στον κόσμο, κλείστηκα σε δωμάτια με φθαρμένα πλακάκια και μυρωδιά ούρων.

Αντί να γνωρίσω ανθρώπους, έμαθα να μιλάω μόνος μου.

Μέρα με τη μέρα, μίσησα τα πάντα.

Όπως λένε οι Floyd: "και ξαφνικά, δέκα χρόνια απ’ τη ζωή σου έχουν χαθεί."

Πίστεψα πως η μάγισσα έκανε λάθος στα ξόρκια.

Αντί για αγάπη, μου έδωσε τρέλα.

Πολλή. Τόση που δεν χώραγε ούτε στα φλέγματα μου.

Αλλά η ζωή είναι πουτάνα με χιούμορ. Και κάπου, κάπως, ξαναμπαίνεις στο παιχνίδι.

Από τύχη.

Αν είχα ξυπνήσει πέντε λεπτά αργότερα εκείνο το πρωί, θα είχα χάσει το λεωφορείο. Δεν θα την είχα γνωρίσει.

Αυτή με αγάπησε εκεί που εγώ είχα αποτύχει να αγαπήσω τον εαυτό μου.

Και τότε κατάλαβα:

Η μάγισσα είχε τηρήσει την υπόσχεσή της.

Μου ’δωσε αυτό που ζήτησα. Απλώς πρώτα με έστειλε στην κόλαση — για να εκτιμήσω τον παράδεισο όταν (και αν) ερχόταν.

Η μοναξιά σε γδέρνει. Σε σκληραίνει. Σε φτύνει. Σε κάνει άντρα. Όχι απ’ αυτούς με τσεκούρι — απ’ αυτούς με σιωπή.

Κι όταν επιτέλους ζεις εκείνη τη στιγμή που λες «α, αυτό είναι», όλα αλλάζουν.

Μ’ ένα ραβδί. Ή μ’ ένα χαμόγελο.

Ο Μπουκόφσκι είχε πει:

«Αν μπορείς να αγαπήσεις κάποιον, αγάπα τον εαυτό σου».

Κι αν δεν τον αγαπάς, κάνε ανακωχή. Κλείσε deal.

Πες του:

"Ρε φίλε, σε ανέχομαι. Αρκεί να μην με γαμήσεις άλλη μια φορά."

Κι όταν σε πιάνουν οι φρίκες σου,
οι σκοτεινιές,
τα τρελά σου,

Γράφε.

Γιατί η γυναίκα δεν γουστάρει να κουβαλάει τα σκατά σου.

Η γυναίκα θέλει φως. Χαρά.

Αν δεν μπορείς να της το δώσεις;

Άντε και γαμήσου.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-07-2025