ανώδυνες ζωές

Δημιουργός: tabasco0, Νίκος

https://www.youtube.com/watch?v=YIjN9vyDGEM&list=RDYIjN9vyDGEM&start_radio=1

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πολλοί περιμένουν το Σάββατο ή την Κυριακή
κάτι μαγικό να συμβεί.
Κάτι υπερβατικό.
Ένα θαύμα
που θα τους γλιτώσει το τομάρι.

Μαλακίες.
Όταν ήταν παιδιά, απλά δεν είχαν σχολείο.
Τώρα, κάποιοι απ’ αυτούς
θα πάψουν
να δουλεύουν.
Θα γίνουν λιώμα
μπας και μπορέσουν,
να διαχειριστούν το άθλιο πενθήμερο,
που είχαν.

Θα ρίξουν κανέναν πούτσο
για να νιώσουν — έστω και λίγο — αφεντικά.
Κι ας ξέρουν, κατά βάθος,
πως σέρνονται σαν καυλωμένα σκυλιά
πίσω από ένα ημιξυρισμένο μουνί,
έχοντας την ελπίδα
πως ίσως είναι απ’ τους τυχερούς
που θα αναπτύξουν τεχνικές χρυσόψαρου.

Ξεροσταλιάζεσαι ένα ζεστο απόγευμα του Ιούλη
έξω απ’ το μετρό —περιμένοντας,
πότε θα δεήσει
να αναδυθεί απ’ τις κυλιόμενες,
νιώθοντας πως ανήκεις στο γενικότερο
χαλαρό-ερωτικό κλίμα.

Κι αν υπάρξει μια ερώτηση:
«Πλύθηκες με το ίδιο αφρόλουτρο με τον διπλανό;»
Θα υπάρξει κι απάντηση:
«Είναι καλό, το προτιμούν πολλοί,
το διαφημίζει και η τηλεόραση,
είναι και σε προσφορά —
συνήθισέ το.»

Όταν πας να τη γαμήσεις, μιλάς για μουσική, πόλεμο,
ακόμα και θάνατο.
Όταν πάει να γαμηθεί, μιλά για καθημερινότητα:
μαγείρεμα, καθαριότητα,
στο αυτοκίνητο, στον καναπέ,
όταν κλείνεις το παράθυρο
και τραβάς την κουρτίνα,
όταν μπαίνεις στο μπάνιο για ένα τελευταίο κατούρημα,
ή βρίσκεται μπροστά στον καθρέφτη
να φτιάξει μια φανταστική ατέλεια.

Υπάρχει, όταν καταλήξετε στο κρεβάτι,
ένα τελετουργικό:
από την ίδια πάντα μεριά εσύ,
από την ίδια πάντα μεριά αυτή —
σε διαφορετική περίπτωση
μπορεί να κουτουλάτε σαν τα συγκρουόμενα στα λούνα παρκ.

Η μουσική τόσο δυνατά ώστε να καλύπτει την αρχική σιωπή,
όχι τόσο δυνατά ώστε να καπελώνει τα μετέπειτα βογγητά της.
Είναι ωραία τα βογγητά της, γιατί εσύ της τα προκαλείς.
(Ω, μεγάλε γαμιά!)

Κι ύστερα, ο εξαγνισμός του πούτσου σου:
τον πλένεις δυο και τρεις φορές
για να σου πάρει πίπα.
Κι επικαλείσαι πίστη στους αρχαγγέλους
για να ρουφήξει και τα αρχίδια —
πρώτα το αριστερό
κι ύστερα το δεξί.

Και μετά είναι η πράξη:
εκείνη θέλει έρωτα,
εσύ θέλεις γαμήσι.
Κανένα πρόβλημα —
ένα έργο σε δύο πράξεις.

Πρώτα ικανοποιείται αυτή
με τον ευγενικό γαλάζιο της πρίγκιπα,
κι ύστερα εσύ
με τη στριπτιζέζ με τις ατέλειωτες καμπύλες.

Όλα είναι στο μυαλό.
Τα σώματά μας είναι υπηρετικό προσωπικό.

Post game δεν υπάρχει.
Νερό και σαπούνι
να φύγουν τα ανταλλάξιμα υγρά,
ίσως κάποιο γλυκό για την περίσταση.
Κουμπώνεις το τζελ για τη διείσδυση,
κλείνεις τη μουσική
και το βουλώνεις κατά την επιστροφή —
αφού πλέον δεν καλείσαι να εντυπωσιάσεις κανέναν,
ούτε καν τον εαυτό σου.

Κι ύστερα τη βλέπεις να απομακρύνεται.
Και δεν τρέχεις να την προλάβεις;
Γαμώ τον Χριστό σου, δηλαδή — τι περιμένεις;

Ποιοι δαίμονες την οριοθετούν ως «κάποια» μέσα στο πλήθος;
Ποια συμπαντικά γίγνεσθαι την προσομοιάζουν
σαν μια κάποια λύση;

Το μόνο που σου μένει
είναι να λύσεις χειρόφρενο,
να βάλεις πρώτη
και να πάρεις τη ρεβάνς
στο πρώτο κόκκινο φανάρι.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-07-2025