Αριθμός Πρωτοκόλλου Προδομένων Εραστών

Δημιουργός: tabasco0, Νίκος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Παρατώντας σε,
σου άφησε στο διαμέρισμα
ένα ζευγάρι ακριβά σκουλαρίκια—
είτε για να σου σπάσει τα νεύρα,
να τη θυμάσαι και να τη βρίζεις,
είτε για να σου δώσει ελπίδες
πως κάποτε θα γυρνούσε να τα πάρει.

Κι εσύ έπινες όλο το βράδυ.
Και κοιμήθηκες ακριβώς το διάστημα
που οι δημόσιες υπηρεσίες ήταν ανοιχτές
και διεκπεραίωναν αριθμούς πρωτοκόλλου
προδομένων εραστών.

Και τώρα,
αργά το μεσημέρι,
προσπαθείς να οριοθετήσεις τον χώρο σου
φτύνοντας και κατουρώντας.

Ήπιες το χάπι του θυρεοειδούς.
Τα ψυχοφάρμακά σου.
Έφτιαξες καφέ.
Έχωσες το κεφάλι σου κάτω από μια βρύση.
Διάβασες λίγο Καμύ.
Έφαγες μουχλιασμένο ψωμί με φυστικοβούτυρο.

Δεν βοηθάει.
Τίποτα δεν βοηθάει.

Κι οι πύλες της Κολάσεως έχουν ανοίξει
για να σε υποδεχθούν
ως τον επόμενο χρεοκοπημένο
που αποφάσισε να πουλήσει την ψυχή του
για χάρη της—
μόνο και μόνο για να ανακαλυφθεί
πως ψυχή δεν έχει.

Όπως άλλοι γεννιούνται με ένα νεφρό,
ή καμιά πραγματική ευκαιρία.

Άρα, τίποτα αξίας για διαπραγμάτευση.

Κάθε σου κίνηση
σε βουλιάζει πιο βαθιά
σε μια κινούμενη άμμο.
Κάθε σου σκέψη
σε γυρνά σ’ εκείνη
και σε παγιδεύει σ’ ένα μουσείο
κέρινων ομοιωμάτων—
με τις διάφορες εκφράσεις της,
διαθέσεις της,
προσωπικότητές της,
που έκαναν έναν άντρα
(κι εσένα)
να μην τη βαρεθεί ποτέ.

Μόνο να περιμένει.
Ποια θα είναι η επόμενη της κίνηση.

Η δική σου είναι στο σκαμπό, κάπου σ’ ένα μπαρ.
Μετράς απώλειες και διασωθέντα,
παρακολουθώντας κορίτσια να γίνονται γυναίκες—
με ένα βλέμμα βαθύ,
ένα τολμηρό σταυροπόδι,
μια υπογραφή
σε ένα έγγραφο
που ποτέ τους δεν διάβασαν.

Κι άλλα σκαμπό.
Κι άλλοι χαμένοι.

Δεν ήρθαν για το juego bonito.
Ήρθαν να θρηνήσουν.
Κυρίως, ήρθαν να αντέξουν.

Τη ζωή.
Τον εαυτό τους.
Την τύχη,
που τους γαμάει
από τότε που γεννήθηκαν.

Στην ερώτηση «γιατί αυτούς;»
η απάντηση είναι:
«γιατί όχι αυτούς;»

Αυτό είναι λοιπόν;
Έτσι τελειώνουν οι άνθρωποι;
Μόνοι τους;
Αβοήθητοι;
Απελπισμένοι;
Χωρίς Θεό;
Χωρίς πατρίδα;
Χωρίς φωνή;

Και η νύχτα απλώνεται.
Με τα φώτα που σκορπίζουν
και σου δίνουν την ψευδαίσθηση του νέου—
του Φοίνικα
που αναγεννιέται απ’ τις στάχτες του.

Του «όλα μπορούν να συμβούν».
Ακόμα και το ένα προς πεντακόσια
που σου έδωσε απόδοση
εκείνος ο ξεδοντιάρης μπουκης
που δέχεται τα πιο αλλόκοτα στοιχήματα—

ότι θα βρει εκείνη τον δρόμο να γυρίσει.
Ότι θα σε πληρώσει.

Σαν μακροχρόνιο στοίχημα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-07-2025