Από το πουθενά πίσω

Δημιουργός: tabasco0, Νίκος

https://youtu.be/zprYyWMcUGY?si=BlgMoDnTAm3dQJeG

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στο πουθενά και πίσω
(Ταμπάσκο)

Δεν είμαι σίγουρος για την εξέλιξη των αβεβαιότητων μου.
Κι αυτό μου δημιουργεί τη βεβαιότητα
πως ό,τι κάνω είναι λάθος.

Όλοι κάνουν λάθη.
Κάποιοι μαθαίνουν απ’ αυτά,
κάποιοι ηδονίζονται να τα επαναλαμβάνουν.

Αν δεν μπορείς να αλλάξεις το αίτιο,
αλλάζεις το αιτιατό.

Έτσι πια κάνω το αντίθετο από ό,τι σκέφτομαι.
Άρα το σωστό.

Δεν είναι εύκολο, ειδικά στην αρχή.
Μπορεί να μισήσεις τον εαυτό σου,
τον Ολυμπιακό,
τη μουστάρδα.

Αλλά σιγά σιγά στρώνει.
Έχεις μια σταθερά.
Έναν μηχανισμό.
Έναν αυτόματο πιλότο.

Κι εσύ νιώθεις δυνατός.
Γιατί κατέχεις τη γνώση που δεν έχουν οι άλλοι.
Νιώθεις λίγο σαν την παλιά διαφήμιση με τις μπαταρίες Ντουρασέλ:
εκεί που σταματούν οι άλλοι, συνεχίζεις εσύ.

Οι γυναίκες, όμως, είναι η εξαίρεση του κανόνα μου.
Ο κανόνας της εξαίρεσης.

Είναι απλά οι πηδήσιμες
και οι μη πηδήσιμες.
Οι ερωτεύσιμες
και οι μη ερωτεύσιμες.

Αυτές που θα σε καταστρέψουν σήμερα
κι αυτές που θα σε καταστρέψουν στην πορεία.

Όλα εδώ είναι ευδιάκριτα.
Οι ρόλοι προκαθορισμένοι.

Αν ήταν παντού έτσι,
μπορεί να μην έπινα ψυχοφάρμακα.
Αλλά πίνω.

Κι η ζωή,
αν κάνεις το λάθος να την πάρεις στα σοβαρά,
μπορεί να γίνει εφιαλτική.
Αλλά το κάνεις.
Έτσι γεννήθηκες.
Αυτός είναι ο τρόπος σκέψης σου.

Με μαθηματική ακρίβεια μπορείς να οδηγηθείς στην τρέλα.
Μετά σκέφτεσαι πως ήδη είσαι τρελός.
Άρα, σύμφωνα με τον κανόνα μου,
δεν είμαι τρελός.

Εδώ είναι το δεύτερο μεγάλο λάθος:
να πάρεις στα σοβαρά τον εαυτό σου.
Να περιχαρακωθείς πίσω από αρχές και πιστεύω.

Τα πάντα είναι ρευστά.
Εύπλαστα σαν πλαστελίνη.
Μπορείς να τους δώσεις σχήμα,
δεν μπορείς να τα πεις δικά σου.
Δεν σου ανήκουν.

Κι όταν…
σε κείνα από τα περίφημα ανθρωποκεντρικά πειράματά σου
σταματάς έναν τυχαίο περαστικό
και τον ρωτάς:

– «Σου φαίνομαι τρελός;»
– «Όχι… αλλά…»
– «Τι σημαίνει το αλλά;»
– «Έχω κάνει τρεις νοσηλείες σε ψυχιατρεία.»

Σκέψου:
από όλη την ανθρωπότητα
εγώ ρώτησα αν είμαι τρελός
έναν τρελό.

Άρα είμαι.
Γιατί η γνώμη του δεν προσμετράται ως λογική.

Αλλά αν είμαι τρελός…
σύμφωνα με τον κανόνα,
δεν είμαι τρελός.

Το βράδυ ρωτάω την Πόπη:
– «Πόπη, είμαι τρελός;»
– «Θες να μάθεις αν είσαι τρελός;»
– «Ναι, μωρό μου.»
– «Για τρελός δεν ξέρω. Για μαλάκας, σίγουρα.»

Μαγική φράση: δεν ξέρω.
Αντί για ναι ή όχι, υπάρχει το δεν ξέρω.

Πώς δεν το σκέφτηκα νωρίτερα;
Φανταστικό.

Πολλές φιλοσοφίες μου θα ανατραπούν
αλλά μπορεί τελικά αυτό να μου σώσει τον κώλο.

Γιατί να παίρνεις θέση;
Δεν παίρνεις θέση.
Ακόμα καλύτερο:
Ξέρω αλλά δεν απαντώ.
Άρα δεν ξέρω αλλά απαντώ.

Αυτό που δεν κάνουν οι πολλοί,
με το ίδιο χέρι που δεν αυνανίζονται
δεν ρίχνουν το ψηφοδέλτιο στην κάλπη.
Δεν τους δέρνει η γυναίκα τους.
Δεν τους πηδάει το αφεντικό τους.

– «Πόπη;»
– «Κοιμάμαι.»
– «Δεν σ’ αγαπώ.»
– «Ούτε θέλω να σε πηδήξω.
Ούτε να κοιμηθούμε αγκαλιά.
Ούτε να πεθάνουμε στον ύπνο μας.»
– «Τι ρομαντικός.»
– «Μα είμαι ρομαντικός!»
– «Αυτό λέω, ότι είσαι.»
– «Όχι, λες ότι δεν είμαι.»
– «Παραίσθησιογόνα μανιτάρια πήρες;»
– «Πήρα.»
– «Το ίδιο λέμε.»
– «Όχι, δεν λέμε.»

Η Πόπη κοιτάζει μια σημείωσή μου.
– «Τι είναι αυτό;»
– «Διάβασε… δηλαδή μην διαβάσεις.»
– «Πώς να διαβάσω χωρίς να διαβάσω;»
– «Δεν γίνεται. Εκεί.»

«Δεν είμαι σίγουρος για τις αβεβαιότητές μου
κι αυτό μου δημιουργεί τη βεβαιότητα…»

– «Είσαι για δέσιμο. Ή μάλλον… δεν είσαι.»

Και ξαφνικά όλα αποκτούν νόημα.

Καθε τι περιεχει το αντίθετο του.
Σαν παραμορφωμένος καθρεφτης.
Καθε βεβαιοτητα στην διαψευση της.
Ξεκίνησα να βρω τον εαυτό μου.
Τον βρήκα να κοιμάται αγκαλιά με την Πόπη.
Η αγαπη της με έκανε να γυρίσω
απο το πουθενά πίσω.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-08-2025