Η κίτρινη ομπρέλα

Δημιουργός: Ησιόνη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αυτό που κυρίως με παραξένεψε ήταν ότι ήταν «δεμένη». Όχι απλά κλειστή – δεμένη με το κορδελάκι με το Velcro στο τέλος.
Συγνώμη, ξεκίνησα από την μέση της ιστορίας, ή μάλλον από την δεύτερη πρόταση, και για να είμαι ειλικρινής δεν πρόκειται καν για ιστορία. Δεν έχω ιστορίες. Έχω ενδεχομένως κάποια περιστατικά να πω, αλλά όχι ιστορίες.
Είμαι λοιπόν στην Φλωρεντία, η οποία είναι μια υπέροχη πόλη, και περπατούσα τους δρόμους της όταν άρχισε να βρέχει. Και φυσικά δεν είχα μαζί μου ομπρέλα, σπάνια παίρνω ομπρέλα. Προτιμώ να βραχώ λίγο από το να έχω συνέχεια ένα ακόμα πράμα στα χέρια μου. Στο Uffizi λοιπόν, στηριγμένη σε ένα από τα αγάλματα του προαυλίου (η ξεναγός μου είχε πει ποιο ήταν γιατί αν θυμάμαι καλά ήταν το άγαλμα της γυναίκας που αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για την αναδυόμενη Αφροδίτη ή κάποιου συγγενή της) ήταν μια μεγάλη κίτρινη ομπρέλα. Από αυτές τις στιβαρές, τις μεγάλες ομπρέλες που αξίζει να κρατάς ακόμα και αν είναι πιο άβολες από τις μικρές που πουλάνε για 15 (!) ευρώ οι πλανόδιοι. Κοίταξα τριγύρω – κανείς δεν ερχόταν να διεκδικήσει μια τόσο ωραία ομπρέλα. Και όπως είπα, μου έκανε εντύπωση που ήταν δεμένη – σημάδι ότι δεν την χρησιμοποιούσε κανείς όταν αφέθηκε εκεί αλλιώς θα ήταν, το πολύ, απλά κλειστή. Επίσης, να σημειώσω εδώ, ότι αυτό δεν ήταν ένα σημείο που κάποιος θα άφηνε μια ομπρέλα για να γυρίσει να την ξαναπάρει. Κάποιος την ξέχασε, προφανέστατα. Ήταν τόσο γραφικό πλάνο. Στιγμιαία, σκέφτηκα τον Humphrey Bogart στο Big Sleep – Florence edition: στηριγμένο στο άγαλμα να καπνίζει αδιάφορα.
Πλησίασα λοιπόν και είδα ότι, όντως, όπως επίσης υποψιάστηκα, ήταν μία από τις ομπρέλες του ξενοδοχείου που μένω. Το ξενοδοχείο που μένω στην είσοδό του έχει πολλές ομπρέλες με το σήμα του πάνω, τις οποίες διαθέτει στους πελάτες του ελεύθερα. Σημάδι ξενοδοχείου που πραγματικά αντιλαμβάνεται τι σημαίνει φιλοξενία. Την ακριβοπληρώνεις βέβαια, αλλά τουλάχιστον δεν ακριβοπληρώνεις μόνο το ντεκόρ και την τοποθεσία. Υπάρχει και μια κάποια αίσθηση πραγματικής περιποίησης.
Άρχισε να βρέχει λίγο πιο δυνατά, οπότε προστατεύτηκα κάτω από το στέγαστρο του Uffizzi και άναψα τσιγάρο. Για κάποιο λόγο, η ιδέα ότι κάποιος παράτησε μια ομπρέλα που δεν ήταν δική του αλλά του προσφέρθηκε στα πλαίσια της, έστω ακριβοπληρωμένης, φιλοξενίας προσέβαλε κάποια ευαισθησία μου. Δεν ήταν «πρεπό» που θα έλεγε και η γιαγιά μου. Τι χαρακτήρας είναι αυτός που τόσο εύκολα ξεχνούσε πράμα δανεικό; Μιας που έβρεχε λίγο δυνατότερα λοιπόν, μόλις τέλειωσα το τσιγάρο, πήρα την ομπρέλα, την άνοιξα, ξανακοίταξα τριγύρω, δεν με ενόχλησε κανείς, και συνέχισα την βόλτα μου. Πράγμα που δεν θα μπορούσα να έχω κάνει χωρίς ομπρέλα πλέον.
Ήμουν λίγο διχασμένη για να είμαι ειλικρινής. Εννοείται ότι θα επέστρεφα την ομπρέλα στο ξενοδοχείο, αλλά παρόλα αυτά δεν ήμουν σίγουρη για τα πραγματικά κίνητρά μου. Δεν ήταν τόσο η βροχή που δυνάμωσε… το ξενοδοχείο ήταν πολύ κοντά, θα μπορούσα να γυρίσω. Αυτό που κυρίως με προβλημάτιζε είναι η αίσθηση της ανωτερότητας που προϋποτίθεται για να πάρω την ομπρέλα. Ότι έχω το «ηθικό πλεονέκτημα» και κάθε δικαίωμα να αφήσω τον/την κακομαθημένο/η στην βροχή ή και να τον/την ντροπιάσω με το να εκπληρώσω το ηθικό καθήκον που του/της αναλογούσε. Μα τι καλή που είμαι!
Έβγαλα λοιπόν πάρα πολλά εύκολα συμπεράσματα για ανθρώπους που δεν μπορώ καν να φανταστώ. Στο τέλος, θα ήταν πιο τίμιο να έπαιρνα την αναθεματισμένη την ομπρέλα απλά γιατί κάποιος έκανε την ανοησία να την αφήσει εκεί και έβρεχε, και δεν ήθελα να γυρίσω πίσω στο ξενοδοχείο. Ο ευτελής εγωισμός για κάτι τόσο ασήμαντο είναι πιο αθώος από όλο αυτό το νοητικό οικοδόμημα ψευδο-Δικαίου.
Δεν πειράζει… Είναι μια πολύ ωραία και χρήσιμη ομπρέλα, με προστάτευσε από την βροχή και αντέχει τον αέρα και βάζω στοίχημα ότι η αντίθεση του ζωντανού κίτρινου κότνρα στην γραφική ώχρα αυτής της πόλης πρέπει να δείχνει θαυμάσια – σαν ζωντανή καρτ-ποστάλ. Πήγα και ήπια τον καφέ μου στο Duomo, και γύρισα. Ενημέρωσα την υπάλληλο της υποδοχής ότι «έκλεψα» την ομπρέλα από το Uffizi που την βρήκα – υπέθεσα ότι όποιος πελάτης την πήρε μάλλον την ξέχασε και προτίμησα να την πάρω και να την γυρίσω πίσω. Με ευχαρίστησε πολύ και δεν έμαθα ποτέ αν και πόσο λάθος έκανα στις εικασίες μου. Δεν έμαθα ποτέ αν ήταν όντως μια χαμένη ομπρέλα. Που είναι ακριβώς αυτό που μου αξίζει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-08-2025