Η απάτη της τέχνης Δημιουργός: tabasco0, Νίκος https://youtu.be/avgEKTO5Mqg?si=Yxkwoa1sgVAjYxSE Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Ξεχάστε ό,τι νομίζετε πως ξέρατε.
Ο ιδιοκτήτης αυτών εδώ των στίχων
δεν είναι ένας από σας.
Δεν είναι ούτε πληγωμένος, ούτε καταραμένος,
ούτε τυραννισμένος από τους δαίμονές του.
Είναι ένας αριβίστας.
Ένας κλέφτης συναισθημάτων.
Ένας τύπος που παριστάνει τον διαλυμένο
για να πάρει προσοχή.
Αλλά σκέφτεται,
άλλα κάνει,
κι άλλα γράφει ό,τι κάνει.
Εντοπίζει ρωγμές.
Και τρυπώνει.
Κλαίει μπροστά σας,
αλλά έχει προβάρει το βλέμμα στον καθρέφτη.
Μιλά για θάνατο,
αλλά δεν έχει χάσει τίποτα αληθινά.
Κάνει πως πονάει
για να του δώσετε αγκαλιά.
Κάνει πως καταρρέει
για να του σφίξετε το χέρι.
Τον έχετε δει.
Τον ξέρετε.
Αυτόν που δηλώνει ποιητής,
ενώ όλα του τα γραπτά
είναι μια στρατηγική.
Μην δίνετε λοιπόν σημασία στους στίχους του.
Είναι γεμάτοι ψευτιά,
επιτήδευση,
ονειρώξεις,
φαντασιοπληξίες,
ανεφικτές παραδοξολογίες,
αλκοολικές,
ψυχοτρόπες,
ουτοπικές αυθαιρεσίες.
Ακόμα και ετούτη του η κρίση συνείδησης
μην την πάρετε στα σοβαρά.
Δεν την εννοεί.
Δεν έρχεται καμιά κάθαρση.
Παίζει με το μυαλό σας.
Θέλει να τον συμπαθήσετε,
να συμπάσχετε,
να τον αθωώσετε.
Γι’ αυτό,
σαν δικαστές που έχετε πάρει την απόφασή σας,
μην τον σώσετε.
Μην τον κατανοήσετε.
Γιατί θα σας χτυπήσει στο συναίσθημα
σαν τους διαφημιστές, τους πολιτικούς, τις γυναίκες.
Είναι σάπιος,
διεφθαρμένος,
του αξίζει να καεί στην κόλαση,
μα θέλει να σας πάρει μαζί του.
Μην του πείτε ότι είδατε μέσα του κάτι
που αξίζει δεύτερη ευκαιρία.
Κι αν ακόμα μπλοκάρετε,
μπερδευτείτε,
αυτοαναιρεθείτε,
πάτε ενάντια στα πιστεύω σας,
αν τελικά τον δικαιολογήσετε,
τον εμπιστευτείτε,
λυπηθείτε την αγωνία του,
γοητευτείτε από την τρέλα
και τη λύσσα του —
θα το καταγράψει στο τετράδιο με τις νίκες του.
Θα το κάνει αφήγηση.
Θα το πλασάρει για ποίηση.
Θα σας ευχαριστήσει δημόσια —
και μετά θα σας χλευάσει.
Γιατί δεν ψάχνει σωτηρία.
Μόνο ικανοποίηση των άγριων, ποταπών ενστίκτων του.
Σας δουλεύει.
Με ένα άδειο βλέμμα γεμάτο πρόβα,
κι επιτήδευση.
Μην του πείτε πως σας άγγιξε.
Θα του δυναμώσετε την κρυμμένη εγωπάθειά του.
Θα επεκταθεί στα λογοτεχνικά περιοδικά
και τις πλατφόρμες.
Θα το βάλει σε συλλογή,
δίπλα σε άλλα εξίσου ανειλικρινή —
και θα το υπογράψει,
σαν να μην συνέβη τίποτα
σε σωρό από βιβλία.
Ψάχνει ένα κοινό που να κλαίει.
Ψάχνει να πατήσει σε πληγές
για να νιώσει ζωντανός.
Όχι το δικό του πόνο —
τον δικό σας.
Αυτόν θέλει.
Να τον φέρει στο προσκήνιο.
Να τον φωτογραφίσει.
Να τον εκθέσει.
Ο πόνος σας είναι η καύσιμη ύλη του
να συνεχίσει.
Κι όταν τελειώσει,
θα πει πως ήταν «ένα ποίημα»,
πως «δεν ήταν ο ίδιος»,
πως «μιλούσε ένας ήρωας»,
πως «δεν πρέπει να παίρνουμε την τέχνη κατά λέξη».
Ψεύτης
μέχρι το κόκκαλο.
Το μόνο αληθινό του πράγμα
είναι ο τρόμος
πως κάποτε
θα σταματήσετε να τον διαβάζετε.
Κι εκεί
δεν θα υπάρχει πια κανένας
να τον διαψεύσει.
Γι’ αυτό
μην τον σώσετε.
Μην τον κατανοήσετε.
Μην του πείτε ότι είδατε μέσα του κάτι δικό σας.
Αφήστε τον να σαπίσει στη γωνιά του,
εκεί που ανήκει,
μαζί με τις λέξεις του —
τις ξερασμένες,
τις βολικές,
τις κλαψιάρικες,
τις λογοτεχνικές.
Εκεί
να σωπάσει.
Και μόνο τότε
θα ακουστεί
η πιο τίμια του φράση:
η σιωπή.
Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-08-2025 | |