Τα προς αποφυγείν

Δημιουργός: meursault

μια αλαφροίσκιωτη καντάτα...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Εφάμιλον της ηθικής είναι το κάλλος
αν βάλεις πλάι του ρυθμό γίνεται μπάλλος
πάντως, χορός δεν είναι ο κόσμος ωρομίσθιος.

Τη νύχτα ανάσκελα ,τα μάτια διάπλατα
έτσι προσμένεις δακρυστά τα όνειρα σου ;
παραμιλάς, κι ενσωματωνεις στη στιγμή τα βλέφαρα σου.

Οι δρόμοι πάνε μόνοι τους
πάψανε πια να ακολουθούνε εμάς
κάποτε ήταν ριζωμένος ποταμός
τώρα μιας μηχανής άψυχος βρυχηθμός.

Σύντομη παύση είναι ο θάνατος
είναι της γυμνής ψυχής η ντροπαλή φοβία
λες να προσμένεις μέχρι τότε για να δεις
φύλλο συκής να σκεπάζει τα αιδοία ;

Στην εκκλησιά είχα απέναντι μου Τη Βασίλισσα
μάνα σεπτή ,θεμέλιο πίστης και καρδιά πονετική
σε ασπρόμαυρο χαλί γονάτισα σιμά και γλυκοφίλησα
του νικημένου βασιλιά μου την κορφή αιρετική.

Είχα ανάγκη βαθιάς παραμυθίας μες στην πίκρα μου
κιούπι πλινθό ψηλά σηκώνω και στη νάρκη του γλυστράω
τρέχαν ιδρώτες όμως σαν ελέγξανε τη ρήτρα μου
βλέπεις...είναι καιρός πια ,που χαρά δεν λησμονάω.

Ανοησίες..γραμμές ζωής..χαμόγελα...σφιξίματα αδράνειας
όλα καπνός θα γίνουνε στο ξερό-ποπ της τρυφηλής σαμπάνιας
κι αν σου χει τύχει να κοιτάς συχνά με βλέμμα αδικημένο
προς το παρόν κουλάρησε ,σε έχουνε γραμμένο.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-10-2006