Επέτειος απώλειας

Δημιουργός: τυχαίος περαστικός, Γιώργος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είκοσι χρόνια έχω να σε δω.
Ξημέρωνε η 17η Νοεμβρίου του 2005 κι εγώ ο ορθολογιστής, ο ''κουμπωμένος'' με την μεταφυσική διάσταση των πραγμάτων, ο διστακτικός μπροστά στο άγνωστο και το ανεξήγητο,
ξύπνησα απότομα στις 4 εκείνο το πρωί κι έτρεμα σαν να έπαθα ηλεκτροπληξία.
Θα κράτησε και δυο λεπτά όλο αυτό.
Ήσουν στο νοσοκομείο και ήμουν σπίτι.
Αργότερα έμαθα πως ήταν η ώρα που ξεψύχησες.
Το γράφει και στη ληξιαρχική πράξη θανάτου.
Μου φαίνεται απίστευτο ότι πέρασαν είκοσι χρόνια.
Πλησιάζω την ηλικία που έμεινες χήρα, ήσουν μόλις 42 τότε κι όμως ο αιώνια καταπονημένος οργανισμός σου άντεξε άλλα δεκατρια χρόνια για να με μεγαλώσει.
Τέλος πάντων, έχω να σου πω ότι... μεγάλωσα, τα έχω πάει μέτρια προς καλά στη ζωή μου, δηλαδή εντάξει, ικανοποιητικά, δηλαδή ξέρεις, θα μπορούσα και καλύτερα αλλά...
Δεν έρχεσαι συχνά στα όνειρά μου, τουλάχιστον όχι τόσο όσο θα ήθελα, τόση δουλειά έχει ο κήπος του Παραδείσου, μαμά;
Ξέρω, εσύ ήσουν πάντα φανατική της φασίνας, οι δουλειές δεν τελείωναν ποτέ για σένα, εσύ τους τελείωσες κάποτε.
Θυμάμαι στην τελευταία μας συνάντηση (εννοώ που ήσουν καλά-καλά, δηλαδή δεν σε είχαν καταβάλλει εντελώς οι χημειοθεραπείες) σου είχα διαβάσει το οπισθόφυλλο από τον ''χάρτινο Σεπτέμβρη της καρδιάς μας'' του Ξανθούλη, συγκινηθήκαμε, κάναμε μια μεγάλη συζήτηση και καταλήξαμε πάλι στην υπόσχεση που είχε ξεκινήσει ως αστείο (τώρα που το σκέφτομαι κατάμαυρο μα τότε δε νομίζω να το συνειδητοποιούσαμε) στα μαθητικά μου χρόνια ότι τάχα όταν φύγεις από τη ζωή θα επιστρέψεις να μου πεις πώς είναι, τι συμβαίνει μετά θάνατον, πού πάμε.
Δεν ήρθες ποτέ.
Δεν πειράζει.
Δεν σε ξέχασα.
Ούτε εσύ, ε;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-11-2025