Η Αγαπη Δεν Πεθαινει Ποτε Μονόλογοι

Δημιουργός: φραγκοσυριανος, Βαγγέλης Βουτσίνος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΠΟΤΕ
Μονόλογοι.

Ήταν μια ζεστή καλοκαιρινή νύχτα,
και το φεγγάρι έλαμπε στο στερέωμα.
Εκείνος και Εκείνη, είχαν περάσει ώρες
περπατώντας στην παραλία, κρατώντας τα χέρια
και μιλώντας για το μέλλον.
Ήταν τόσο ερωτευμένοι, που ο χρόνος
σταμάτησε να υπάρχει.
Όμως, πίσω από την ευτυχία, κρυβόταν μια πικρία.
Εκείνη ένιωθε ότι δεν ήταν αρκετά σημαντική
για Εκείνον, ότι δεν την άκουγε όπως πριν.
Εκείνος, από την άλλη, ήταν τόσο απασχολημένος
με τη δουλειά, που δεν πρόσεχε τα σημάδια.
Μια νύχτα, ενώ περπατούσαν στην παραλία,
σταμάτησαν μπροστά στο κύμα.
Εκείνη τον κοίταξε στα μάτια και του είπε:
"Αυτό δεν είναι πια αρκετό για μένα".
Εκείνος, σοκαρίστηκε, δεν κατάλαβε
τι συνέβαινε. "Τι εννοείς;", τη ρώτησε.
"Εννοώ ότι θέλω να τελειώσουμε",
του απάντησε, με δάκρυα στα μάτια.
Το κύμα ήρθε και τους χώρισε, σαν να
ήταν σύμβολο του χωρισμού τους.
Εκείνος έμεινε εκεί, ακίνητος,
ενώ Εκείνη έφυγε, αφήνοντας
πίσω την καρδιά του κομματιασμένη.
Ο χρόνος πέρασε, αλλά ο πόνος παρέμεινε.
Εκείνος προσπάθησε να την ξεχάσει,
αλλά η μνήμη της παρέμενε ζωντανή.
Εκείνη, από την άλλη, προσπάθησε να
ξαναφτιάξει τη ζωή της, αλλά η καρδιά της
ήταν ακόμα πληγωμένη.
Μια μέρα, Εκείνος αποφάσισε να πάει
στην παραλία όπου είχαν χωρίσει.
Το κύμα ήταν ήρεμο, σαν να μην είχε
συμβεί τίποτα.
Κάθισε στην άμμο και άρχισε
να σκέφτεται όλα όσα είχαν συμβεί.
Γιατί δεν την άκουσε; Γιατί δεν κατάλαβε;
Ξαφνικά, ένα γράμμα έπεσε στην άμμο.
Το σήκωσε και είδε ότι ήταν από Εκείνη.
"Σου γράφω για να σου πω ότι είμαι καλά", έγραφε.
"Έχω αρχίσει να ξαναφτιάχνω τη ζωή μου,
αλλά δεν μπορώ να σε ξεχάσω.
Θέλω να σε ευχαριστήσω για όλα όσα μου έδωσες.
Θέλω να σε ευχαριστήσω για την αγάπη
που μοιραστήκαμε".
Εκείνος διάβασε το γράμμα και τα δάκρυα
άρχισαν να τρέχουν. Συνειδητοποίησε ότι
η αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ,
ότι μπορεί να αλλάξει μορφή, αλλά
παραμένει πάντα.
Άρχισε να σκέφτεται όλα όσα είχαν κάνει μαζί,
τις καλές στιγμές, τις κακές στιγμές,
τα γέλια, τα κλάματα...
Ξαφνικά, άκουσε μια φωνή πίσω του.
"Γεια σου". Γύρισε και είδε Εκείνη
να στέκεται πίσω του, με ένα χαμόγελο στα χείλη.
"Τι κάνεις εδώ;", τη ρώτησε, με την καρδιά του
να χτυπάει δυνατά.
"Ήρθα να σου δώσω κάτι", του απάντησε,
και του έδωσε ένα μικρό κουμπαρά με άμμο μέσα.
"Αυτό είναι από την παραλία όπου χωρίσαμε",
του είπε. "Θέλω να το έχεις, για να θυμάσαι
ότι η αγάπη μας ήταν αληθινή".
Εκείνος πήρε το κουμπαρά και τα δάκρυα
άρχισαν να τρέχουν ξανά.
"Σ'αγαπώ", της είπε, και Εκείνη χαμογέλασε.
"Σ'αγαπώ και εγώ", του απάντησε.
Και τότε, μπροστά στην παραλία, κάτω από τον ήλιο
που έδυε, αγκαλιάστηκαν,
και η αγάπη τους ξαναγεννήθηκε.
Τελικά, η αγάπη τους ήταν πιο δυνατή
από τον χρόνο και τον χώρο.
Βρήκαν ο ένας τον άλλον,
και η ιστορία τους έγινε ένα παράδειγμα
ότι η αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ.

16-11-2025 Βαγγέλης Βουτσίνος.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-11-2025