Πλατωνικός έρωτας Μονόλογοι

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Πλατωνικός έρωτας Μονόλογοι</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Πλατωνικός έρωτας Μονόλογοι</b><p>Δημιουργός: φραγκοσυριανος, <i> Βαγγέλης Βουτσίνος</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Πλατωνικός έρωτας<br />
Μονόλογοι<br />
<br />
Καθόταν στο ίδιο τραπέζι, κοιτώντας τον με τα μάτια που <br />
έκρυβαν έναν ωκεανό συναισθημάτων. <br />
Η καρδιά της χτυπούσε δυνατότερα με κάθε λέξη που έβγαινε <br />
από τα χείλη του, κάθε γέλιο του ήταν μια βελόνα που την <br />
τρυπούσε γλυκά. Ήταν ο άνθρωπος που την έκανε να νιώθει <br />
ζωντανή, αλλά ποτέ δεν τόλμησε να της δώσει ελπίδες.<br />
Τα χρόνια πέρασαν, και οι συναντήσεις τους έγιναν πιο <br />
σπάνιες, αλλά η αίσθηση που της προκαλούσε παρέμεινε ίδια. <br />
Ήταν ο πλατωνικός έρωτας της ζωής της, αυτός που δεν θα <br />
γινόταν ποτέ δικός της.<br />
Μια νύχτα, κάτω από το φως του φεγγαριού, βρέθηκαν τυχαία <br />
στο ίδιο μέρος. Η σιωπή ήταν η μόνη γλώσσα που μιλούσαν. <br />
Κοίταξαν τον ουρανό, και εκείνος, χωρίς να πει λέξη, <br />
πήρε το χέρι της. Η αφή του ήταν ζεστή, και η καρδιά της <br />
σταμάτησε να χτυπά. Ήταν μια στιγμή αιώνια, μια στιγμή <br />
που θα την κρατούσε για πάντα στη μνήμη της.<br />
Αλλά η στιγμή πέρασε, και ο κόσμος ξανάρχισε να γυρίζει. <br />
Έμεινε με την ανάμνηση εκείνης της νύχτας, με την αίσθηση <br />
του χεριού του στο δικό της, και με την ελπίδα ότι ίσως, <br />
κάποια άλλη φορά, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.<br />
Τα χρόνια πέρασαν, και η ζωή τους πήρε διαφορετικούς δρόμους. <br />
Εκείνος παντρεύτηκε, απέκτησε παιδιά, και εκείνη το ίδιο. Συνέχισε να ζει <br />
με την ανάμνηση εκείνης της νύχτας. Αλλά η αίσθηση που της προκαλούσε <br />
δεν έφυγε ποτέ. Ήταν μια γλυκιά πικρία που την κρατούσε ζωντανή.<br />
Μια μέρα, μετά από χρόνια, έλαβε ένα γράμμα από εκείνον. <br />
Ήταν μια απλή επιστολή, με λίγες λέξεις, αλλά αρκετές για να <br />
της κόψουν την ανάσα. "Θυμάμαι εκείνη τη νύχτα, και το χέρι σου <br />
στο δικό μου. Ήταν η πιο όμορφη στιγμή της ζωής μου."<br />
Η καρδιά της χτύπησε δυνατότερα, και τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. <br />
Ήταν η επιβεβαίωση ότι δεν ήταν η μόνη που ένιωθε έτσι. <br />
Ήταν η επιβεβαίωση ότι ο πλατωνικός έρωτας της ήταν αμοιβαίος.<br />
Η επιστολή εκείνη ήταν η αρχή μιας νέας εποχής για τους δύο. <br />
Άρχισαν να ανταλλάσσουν γράμματα, και αργότερα, emails. <br />
Η επικοινωνία τους ήταν σπάνια, αλλά έντονη. Μιλούσαν για τη ζωή τους, <br />
για τα όνειρά τους, για τα πάθη τους. Ήταν σαν να είχαν βρει <br />
ένα κομμάτι του εαυτού τους που είχαν χάσει.<br />
Η ίδια συνέχισε να ζει τη ζωή της, αλλά τώρα είχε ένα νέο σκοπό. <br />
Είχε βρει κάποιον που την καταλάβαινε, που την ένιωθε. <br />
Ήταν ένα είδος ελευθερίας, ένα είδος απελευθέρωσης.<br />
Τα χρόνια πέρασαν, και η σχέση τους παρέμεινε ίδια. <br />
Ήταν μια σχέση που δεν χρειαζόταν λέξεις, μια σχέση που ήταν <br />
πέρα από τον χρόνο και τον χώρο, η μοίρα ίσως το ήθελε έτσι.<br />
Μια μέρα, η ίδια έλαβε ένα πακέτο από εκείνον. <br />
Ήταν ένα μικρό δέμα με ένα σημείωμα: "Για την πιο όμορφη <br />
στιγμή της ζωής μου." Το άνοιξε, και μέσα βρήκε ένα μικρό <br />
κομμάτι χαρτί με την ημερομηνία εκείνης της νύχτας, <br />
και τις συντεταγμένες του τόπου όπου είχαν συναντηθεί.<br />
Η καρδιά της σταμάτησε να χτυπά. Ήταν η πρόσκληση για <br />
να συναντηθούν ξανά, μετά από τόσα χρόνια. Ήταν η πρόσκληση <br />
για να ξαναζήσουν εκείνη τη στιγμή, για να ξανανιώσουν <br />
εκείνο το συναίσθημα.<br />
Η ίδια στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη, κοιτώντας την αντανάκλασή της. <br />
Τα χρόνια είχαν αφήσει τα σημάδια τους, αλλά τα μάτια της <br />
έλαμπαν ακόμα με την ίδια φωτιά. Η καρδιά της χτυπούσε <br />
δυνατότερα με κάθε αναπνοή, καθώς σκεφτόταν την επόμενη κίνησή της.<br />
Πήρε μια βαθιά ανάσα και άνοιξε την πόρτα. Ο ήλιος είχε δύσει, <br />
και ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια. Η ίδια πήρε το αυτοκίνητό της <br />
και άρχισε να οδηγεί προς το μέρος που της είχε υποδείξει. <br />
Ο δρόμος ήταν μακρύς, αλλά η καρδιά της ήταν γεμάτη ελπίδα.<br />
Όταν έφτασε, τον είδε να στέκεται εκεί, κάτω από το φως <br />
του φεγγαριού. Η ίδια σταμάτησε το αυτοκίνητο και βγήκε έξω. <br />
Η σιωπή ήταν η μόνη γλώσσα που μιλούσαν.<br />
Πλησίασε αργά, με τα πόδια να τρέμουν. Όταν έφτασε μπροστά του, <br />
τον κοίταξε στα μάτια. Η ίδια δεν είπε τίποτα, απλά τον κοίταξε. <br />
Ήταν σαν να είχαν γυρίσει πίσω στον χρόνο, σε εκείνη τη νύχτα <br />
που τους είχε αλλάξει τη ζωή.<br />
Η ίδια ένιωσε τα χέρια του να την αγκαλιάζουν, και η καρδιά της<br />
να σταματά να χτυπά. Ήταν μια στιγμή αιώνια, μια στιγμή <br />
που θα την κρατούσε για πάντα στη μνήμη της.<br />
Και τότε, κάτω από το φως του φεγγαριού, βρήκαν τον δρόμο τους. <br />
Ήταν ένας δρόμος που δεν είχαν ποτέ φανταστεί, αλλά ήταν ο δικό τους δρόμος. <br />
<br />
Βαγγέλης Βουτσίνος. 25-11-2025. <p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-11-2025</td><td valign=top></td></table><br />