Ανελέητο εγώ

Δημιουργός: Evita[Iris], εVα

καλημέρα...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σ’ έκανα να κλάψεις

πικραμένος στα βράδια του σπαραγμού

κάτω από μια ιτιά, απομωνωμένο αστέρι

έμεινες να κοιτάζεις τη χρυσοκόκκινη σκιά

του ερωτικού ουρανού που αγκάλιαζε τη νύχτα.

συγνώμη δεν σου ζήτησα

γιατί έφυγες από κοντά μου βουρκωμένος.

πόσο μετανιώνω…

πόσο καταλαβαίνω…

μην γυρίσεις αν δεν μπορείς ν’ αντέξεις το ψέμα μου.

η προδοσία, το μαχαίρι στα σωθικά σου

άσε με μονάχα να γιατρέψω την πληγή σου

προτού το αίμα στάξει πάνω στην κατακρεουργημένη καρδιά σου.

στα σκοτεινά, τα φιλιά οι προστάτες μας

πόσο σ’ αγαπώ, πόσο σ’ αγαπώ…

να ‘ξερες μονάχα πώς για σένα ξενυχτώ…

αν μονάχα μπορούσες να συγχωρήσεις

και με μια ματιά να στολίσεις…

τους άδειους κήπους του ανελέητου εγώ μου.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-10-2006