Στη βεράντα στου Ζωγράφου

Δημιουργός: Ραδάμανθυς

Αφιερωμένο στο φοιτητή στο Ζωγράφου και σε όσους βλέπουν τον εαυτό τους εκεί...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μία μέρα στην πυκνοκατοικημένη Αθήνα,
θυμάμαι,σε μία βεράντα στου Ζωγράφου,
καθόμουν και κοιτούσα ευθύς απέναντι.

Θυμάμαι είδα απέναντι, ένα φοιτητή που διάβαζε.
Ήταν Σεπτέμβρης του 2005 και διάβαζε για την εξεταστική.
Ήτανε στην ίδια καρέκλα το πρωί, στην ίδια το μεσημέρι, στην ίδια και το βράδυ.

Μες στην πρωινή φασαρία του δρόμου ήτανε εκεί
Μες στη ζέστη του μεσημεριού ήτανε πάλι εκεί.
Ακόμη και στα βραδυνά μερακλώματα του γείτονα μας ήτανε πάλι εκεί.

Η μόνη του συντροφιά ένα παλιό ανεμιστηράκι
και το φαγητό που ερχόταν με το μηχανάκι.
Και τότε σκέφτηκα: ''Πόσο χαλαρά ρεμβάζω τώρα;
Ή μάλλον πόσο χαλαρά είμαι τώρα πια ;''

Δεν πάει καιρός, ήταν ακριβώς δύο χρόνια πριν.
Και γω κλεισμένος ολημερίς σε ένα δωμάτιο στη Σαλονίκη.
Να ιδρώνω από τη ζέστη και το ζόρι
και γω να είμαι πάντα εκεί.

Εκείνη τη μέρα στην Αθήνα, είδα πως ήταν ο εαυτός μου για 5 χρόνια.
Πόνεσα τον φοιτητή σαν να ήταν ο εαυτός μου.
Έχω πονέσει για γυναίκες που τις είχα στην καρδιά μου
και πιο πολύ, για φίλους που έχω προδοθεί.
Όμως αυτό που είδα στην Αθήνα μ' έκανε πραγματικά να κλάψω.






ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ
(Δεν νιώθω τύψεις ούτε ζητάω παρηγοριά.
Ο πόνος είναι μέσα στη ζωή όπως το γέλιο, η απογοήτευση και η επιτυχία.Συζούμε μ'αυτά και δεν τα εκτιμούμε

Ισως ο πόνος που περιγράφω για γυναίκες και για φίλους να μην είναι εύστοχος.
Απλά ήθελα να αποδώσω συναισθηματικά μια κατάσταση που δεν ξεχνιέται.
Ακόμα και τα δυσάρεστα έχουν την ομορφιά τους( όχι μαζοχιστικά βέβαια).
Θα είχαμε βαρεθεί όλοι αυτή τη ζωή, αν δεν υπήρχε εναλλαγή.

Τώρα είμαι ανανεωμένος όπως ο ερωτευμένος και θέλω να μοιραστώ μαζί σας τη δύναμη μου.
Μόνο αγάπη υπάρχει εκεί έξω;
Δώστε μου και εσείς την μαγεία των μικρών καθημερινών στιγμών... )

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-10-2006