Αδικη Προσμονη

Δημιουργός: ΣΟΦΙΑ(21)

ΨΥΧΗ ΜΟΥ....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

πηγα και σταθηκα σε ενα βουνο,
με μια θεα ειδυλλιακη,
η θαλασσα απεραντη....
και οι κιτρινες ρωγμες
μεσα στα συννεφα....
αχτιδες ενος δειλου ηλιου....
μες την ελευθερια που
μου δανεισε ο οριζοντας
ζητησα εσενα καρδια μου....
ο ανεμος να σε φερει....
ενα αγγιγμα αερινο
να μου χαρισεις....
και περασαν ωρες,μερες,χρονια
που δεν ακουσα ουτε
ενα θρο'ι'σμα....
και τοτε τοσο αργα,τοσο ανεπαισθητα
κυλησαν δακρυα,
ελπιδες μιας αδικης προσμονης....
που εγιναν καθρεφτες μιας αλλιωτικης
αγαπης....
ανακλωντας στον ουρανο....
χιονισενα βουνα
και ανηλιαγες ημερες....
ηταν τοτε που ο ερωτας εγινε αγαπη....
η προσμονη,συνηθεια....
και τα σ'αγαπω....σπασμενοι καθρεφτες,
νιφαδες που σκεπασαν το τοπιο
μιας αλλιωτικης αγαπης....

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-10-2006