Πρέπει να 'ταν Μεσημέρι η Απόβραδο

Δημιουργός: oulaloum, Αντώνης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πρέπει να ήταν Μεσημέρι ή Απόβραδο


Ποιο Σύμπαν συνωμοτεί για το συμφέρον μου
Ολομόναχος είμαι και περπατώ κάτω από ουρανό χωρίς αστέρια
Ούτε σαντάλι δεν έχω
Πρήστηκαν τα πόδια μου απ’ τις πέτρες και τα αγκάθια,
Αλλά γιατί παραπονιέμαι αυτά με συντηρούν
Ποιος ήλιος ηγεμόνας πλανητών
Έχει σταματήσει προ πολλού ο χορός
Το φεγγάρι δεν φέρνει πια όνειρα
Μόνο εφιάλτες έχει το μαγαζί
Και οι γαλαξίες, οικόπεδα για μας τους βαφτίζουμε,
Δεν μας θέλουν,
μιλούν κι έχουν μια γλώσσα διχαλωτή σαν τη δική μας
Τα τέρατα του σύμπαντος , πάει σώπασαν κι αυτά

Γι’ αυτό αγαπιόμαστε και κάνουμε έρωτα στους ελαιώνες
και στα βάθη της θάλασσας .
Ναι,
Πως δεν το κατάλαβα,
μας αρέσει να δηλητηριάζουμε τις ψυχές των παιδιών μας
Η εκδίκηση φωλιάζει μέσα μας σαν όρνιο
Όταν δει πτώμα, δεν χάνει ευκαιρία

Θαρρώ πως μπορώ να σε φανταστώ
Μπλε φωτιές λαμπυρίζουν στο βάθος του δάσους
Είναι η καρδιά του Ντανκό
Ή η αγάπη σου που αγάπησα πάνω απ’ όλα
Όπως μου ψιθύρισε ένα βράδυ ο γερο-Γκόργκι
ο Ντανκό θυσιάστηκε για το γένος των ανθρώπων
Η δική σου η αγάπη πάλεψε,
προσπάθησε να θυσιαστεί για το Σύμπαν ολάκερο
και για τα άλλα τα όμορφα που δεν τα είδαμε ακόμα
Μα, κάποιος θεός την έκανε ελάφι
και τη έκλεισε σε κλουβί ενός τσίρκο
Επειδή ,λέει, δεν ήταν καλό το πρόγραμμα.
Οι θεατές ήθελαν πιο άγρια ζώα

Να όμως που δραπέτευσες
Σε νομίζουν κυνηγημένη μα εσύ είσαι ελεύθερη
Χθες νομίζω πλάγιαζες στο Σείριο, ή στον Κένταυρο
Δεν θυμάμαι, πάντως ήσουν σίγουρα ελεύθερη.
Ολόγυμνη κολυμπούσες στον ουρανό
Και τώρα σε βλέπω, να, εκεί στο φεγγάρι
Μα, γιατί σταματάς, μην κοιτάς πίσω,
μόνο κολύμπα, κολύμπα ελεύθερη
Μην ντρέπεσαι που είσαι γυμνή.
Εσύ μπορείς
Εμείς που σε βρίζουμε δεν μπορούμε,
σε φθονούμε γι’ αυτό
Μα πώς γίνεται να μας ενοχλείς
Συ δεν ξέρεις από νόμους, δεν έχεις μολυνθεί δα και τόσο

Μην τη βλέπεις έτσι την γη
Αν πλυθεί με το ραδιενεργό της νερό
Αν αρωματιστεί με την κλεισούρα των πόλεων
Είναι η πιο καλή τσούλα
Κανείς δεν παραπονιέται για τις υπηρεσίες της

Η αλήθεια είναι το ψέμα που ξεχωρίζει, καταπώς στήνονται οι καιροί μας,
Που αρέσει σε αυτούς που νομίζουν ότι ελέγχουν τον κόσμο
Γι’ αυτό είσαι ξεχωριστή εσύ , ελεύθερη ερωμένη μου,
Επειδή εσύ είσαι η αλήθεια που ξεχωρίζει
Είδες πόσο δυνατή είσαι;
Σώσε τον κόσμο, για τι δεν το κάνεις;

(Ναι Συμπονια μα η Αλήθεια;)

Μα τα ανέγγιχτα ύψη σου δεν φελλάν πάντοτε.
Δες πως αστράφτουν οι έριδες μας στα γόνατα σου
Τόσο ώστε να σου φωνάζουμε
γιατί δεν πλένεις την βρομιά σου.
Δεν σ’ αφήνουν τα μέντιουμ που επισκέπτεσαι
ή τα σήματα των δορυφόρων που δέχεσαι;
Σκιάζεσαι την κοινή γνώμη ή πάλι σου ‘ρχονται τα πρέπει τα μήπως και τα αν
Ξέρω δεν φοβάσαι, δεν ντρέπεσαι
Απλά δεν θέλεις να κάνεις στον κόσμο τέτοιο μεγάλο κακό.

Κατέβα λίγο εδώ κάτω να χαζέψεις
Μην μένεις μόνη
Γέμισε τους καιρούς με έρωτα
Εγώ θα σε βλέπω απ’ την κόλαση και θα παρηγοριέμαι
Κανένα σύμπαν, κανείς γαλαξίας, κανείς ήλιος
Κανένα φεγγάρι, κανείς υπερήρωας
Το τίποτα και εγώ μόνο.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-10-2006